IntroVert17
Yeni Fapstronot
- Katılım
- 29 Ara 2020
- Mesajlar
- 14
- Tepki puanı
- 21
- Puanları
- 14
Öncelikle büyüklerimden ve küçüklerimden, bu yazdıklarımla içlerini karartacağım için çok üzgünüm. Yazmazsam benim için iyi olmayacağını düşündüm, ve kafa yapıma en uygun insanların bu forumda olduğunu düşünerek bu forumda paylaşmak istedim yazımı. Öncelikle tekrardan içinizi karartacağım için çok üzgünüm ve cevap vermek zorunda değilsiniz, sadece kendimi, içimde kopan fırtınaları anlatıp kurtulmak istiyorum bu yıllardır içimi kemiren sıkıntılardan..
Hayat, hayat kavramı aslında çok basit görülebilir canlılar için, insanın doğup, büyüdüğü, hayatını kurmaya çalıştığı ve en sonunda da öldüğü bir hikaye gibi aslında hayat. Ama bu hayat ne kadar bazı insanlara basit gelse de aşılması gereken çetrefilli yollar, karşımıza çıkan küçük/büyük engeller verilmesi gereken önemli kararlar, ve hayatınızı nasıl devam ettireceğiniz.. Hayat ne kadar basit bir kavram gözükse de aslında başlı başına bir sorun benim için. En basitinden liseyi bitirip üniversiteye gittiğinizde, bir sürü sorumluluğunuz oluyor, derslere çalışma, sınavları geçme, okulu zamanında bitirme, sosyallik, insan ilişkileri gibi. Bunları yazarken bile beni ter basıyor, nasıl 22 sene boyunca yaşadım bilmiyorum ama artık yaşamamın bir amacı olmadığını, sürekli aynı döngüleri yaşayıp yaşayıp acı çektiğimi fark ediyorum.
Benim hayatımda artık hiçbir değişiklik yok ve olmuyor. Bütün hayatım günlük, hayatın genel sıkıntılarına takılıp kendimi üzmekle geçiyor. Açıkcası başka bir şey düşünemiyorum artık, yaşamanın, nefes almanın ne kadar adaletsiz olduğunu, ne kadar acı verici olduğunu düşünüp sürekli ağlamaklı halde olmak çok yoruyor artık beni, hayatıma bir şekilde son vermem gerektiğini düşünüyorum bu kısır döngüden ama nasıl yapacağımı bilmiyorum. Lütfen her yeni gün bir umut var demeyin. Ne kadar umut ettiysem sonunda yine aynı kısır döngüye girdim. Sanki ben bir paradoksun içindeyim 2-3 gün az da olsa iyi hissedip 2-3 ay hatta birkaç ay daha mutsuz hissetmek artık bana sıradan geliyor ve sanki hayatımın bir parçası her şeye mutsuz olmak ve böyle yaşamaya devam etmek gibi....
Toparlanmayı, hayatın getirdiği her şeye karşı kendimi alıştırmayı çok denedim. Bir şeylere tutunmak için elimden gelen her şeyi yaptım. Bir kız arkadaş edindim, çok mutluyum yanında ama pandemi dolayısıyla uzaktan devam ettirmek ilişkiyi ve sesini dahi duyamamak çok zoruma gidiyor artık, kimseyi kıskanıp, kimseyle kendimi kıyaslama gibi bir niyetim yok ama, çevremdeki insanlar istedikleri zaman kız arkadaşıyla takılıp vakit geçirebiliyorken benim kız arkadaşımla aralarda kilometreler olması ve her gün özlem duygusunu hissetmek, ağzından çıkacak bir kelimeye hasret kalmak o kadar koyuyor ki anlatamam. Yani bu tabii ki insanlara basit bir sorun gibi gelebilir ama major depresyon hastası olarak ben düşünüp sıkılmadan edemiyorum. Kız arkadaşımı görmeyi bırakın, dışarı çıkabileceğim veya hadi gel biraz oyun atalım diyebileceğim 1 tane bile arkadaşım yok. Özeleştiri yapmam gerekirse bu benim hatam ve hastalığımdan kaynaklı, asla insanlarda suç bulmuyorum ama ben major depresyon hastalığını seçmedim, ben gerçekten uyanık kaldığım her vakit kötü hissetmek istemiyorum, geleceğe pozitif bakıp hayatıma normal insanlar gibi devam etmek istiyorum ama yapamıyorum, olmuyor işte ne yapsam olmuyor.
Okulumun son dönemi, bu monotonluktan kurtulmak için staj/iş arayışına girmiştim ve buldum da, işime fazla hassas davrandım çünkü buna ihtiyacım vardı, hayatın sorunlarını düşünmekten, kendimi üzüp, sürekli mutsuz hissetmektense bir şeyler öğrenerek, emek harcayarak kendimi duygusal anlamda tatmin etmek, hem de tabiri caizse içimdeki boşluğu doldurmak için işe girmeyi istedim ve girdim, verilen görevlerin hepsini yapmama rağmen ne denilirse yapmama rağmen, kimseye karşı herhangi bir yanlış,saygısız hareketim olmamışken işten çıkarıldım saçma sebeplerle yaklaşık 1 ay oldu ve tam toparlanıyorum, hayatımın yükselme eğrisindeyim derken tekrar dibi yaşadım. 1 aydır hala neden böyle olduğunu düşünüp kendime üzülüyorum, ve her günüm kendime acımakla geçiyor, Çünkü daha en basitinden staj yeri bile bulamıyorum, şu an yaşadığım hayat psikolojik olarak sorunlu olabilir ama geleceğimi düzeltebilirim, gelecekte az da olsa mutlu olabilirim diye düşünüp neler yapmaya çalışsam da hep bir şekilde sonu hüsran oldu her seferinde. Çokca denedim tekrar,tekrar yıpranana kadar, uykusuz kalana kadar, planlar yaptım, hayata dönmek için çevremden tavsiyeler almak, internette forumlarda iyileşen insanları okumaya, her gün, her saat, her dakika, her saniye yeni bir şeyler öğrenip, kendime bir şeyler katmak için çabaladım ama artık hiçbir şey içimden gelmiyor, internette çok az duygusallık görünce bile hemen ağlamaklı oluyorum, ağlamayı çok istiyorum ama onu da yapamıyorum. Sanki yaradan beni lanetlemiş ve sen tek başına kendi dünyanın bir bireyisin dermişcesine tek kalmış ve boşlukta hissediyorum. Dine bağlanmamı tavsiye edecekler arkadaşlar olacaktır, az çok muhafazakar bir aileden geliyorum çocukluğumdan beri böyle büyüdüm ama hiçbir şekilde içimdeki boşluk hissi dolmadı, ne kadar yaradanı sevmeye, ona şükretmeye çalışsam da o beni her seferinde aciz,mutsuz, yapayalnız bıraktı. Artık sadece acı hissediyorum, her saniye, her an, her yaptığım aktivitede sonunda yine kendi *oktan kafamın içindeki dünyaya sıkışıp hapsolmaktan yoruldum.
Planlar yapıp, aktiviteler yapıp, spor, nofap vb gibi şeylerle enerjimi defalarca doğru şekilde kullanmaya çalışsam da içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor çünkü yaparsam sonunun ne olacağını çok iyi biliyorum. Yani bilmiyorum artık hayatımda daha ne kadar kötü bir şey olabilir diye düşünüyorum. Ve illa ki bana içinizden kızacak insanlar olacaktır niye bu kadar abartıyorsun, sadece sen mi sıkıntı yaşıyorsun diye, Tabii ki hayır, her insanın kendisine göre sıkıntısı vardır ama en azından o insanların yapabilecek bir şeyleri, konuşabilecek çevresinde insanları veya düşünmemelerini sağlayacak olayları becerebiliyorlar.
Şu ara canımı en çok sıkan şey; benden daha kötü durumda olan insanları görüp hala mantığıma şükretmeyi, mutsuz olabilsem bile sağlıklı olduğum için yaradana müteşekkir olmam gerektiğini öğrenememek. Ve örneğin SMA hastası çocuklara denk geliyorum sosyal platformlardan vs. bağış topluyorlar, param olmasa bile bir şekilde yolunu bulup ufakta olsa bağış yapmaya çalışıyorum, çünkü onlar imtihanın en büyüklerini yaşıyorlar ve eminim ki bu gibi hastalıklardan kurtulduklarında hayata şükredecekler, benim gibi kötü, berbat, yüzsüz bir insan olmayacaklar. Bu gibi durumlar uykularıma dahi giriyor, örneğin görüyorum az miktar bağış yapıyorum ama yeterli değil diyip kendime kızıyorum, bir şeyler yapmak istiyorum ama yapamıyorum diye oturup ağlıyorum, çevremde benden daha zor durumda olan birini görünce günlerce iç sıkıntım geçmiyor hiçbir şey yapamıyorum diye ağlıyorum kendime kızıyorum, şükürsüz ve sıkıntılar yaşadığım için de kendime kızıyorum, bak insanlar neler yaşıyor ama bir şekilde hayata tutunuyorlar... Ama bunu ben yapamıyorum...
içten samimiyetimle söylüyorum elimde bir sihirli değnek olsa dünyadaki bütün insanların psikolojik vs bütün hastalıklarının iyi olması, sağlıklarında hiç problem olmamasını ama kendimin şu an ki yaşadığım gibi olacağı şartı sunulsa emin olun kabul ederdim. Çünkü artık bunu kabullenmekten başka yapacak bir şeyim kalmadı, bu benim üzerime yapışmış bir lanet gibi ve asla peşimi bırakmayacak çünkü. Hayatımın son bulmasının geldiğini düşünüyorum artık ama nasıl yapacağımı bilmiyorum ve açıkcası bunu yapacak cesaretim de yok, çabalamaktan yoruldum artık, iyi olmak için planlar yaptım izlenecek diziler filmler, kitaplar, oyunlar kendini geliştirmek için eğitimler youtube kanalları falan ama yok yine en ufak şeyde üzülüp hayatımı kendime zindan etmekten başka bir şey yapamıyorum.
Tekrardan hepinizden özür dilerim, yanlış bir şeyler dediysem affola,
İçimi dökmek istedim, neye faydası olacaksa, ben ağır bir hastayım ve tek yaptığım çevremdeki insanlara acı çektirmek, onlara eziyet etmek, kendi ölümümü kendim getirmeye cesaretim olmadığı için yaradana bunun için dua ediyorum, canımı al da sevdiğim insanlar, çevremdekiler gün yüzü görsün rahat olsunlar.
Çünkü artık çevremi yıpratmaktan çok yoruldum...
Hayat, hayat kavramı aslında çok basit görülebilir canlılar için, insanın doğup, büyüdüğü, hayatını kurmaya çalıştığı ve en sonunda da öldüğü bir hikaye gibi aslında hayat. Ama bu hayat ne kadar bazı insanlara basit gelse de aşılması gereken çetrefilli yollar, karşımıza çıkan küçük/büyük engeller verilmesi gereken önemli kararlar, ve hayatınızı nasıl devam ettireceğiniz.. Hayat ne kadar basit bir kavram gözükse de aslında başlı başına bir sorun benim için. En basitinden liseyi bitirip üniversiteye gittiğinizde, bir sürü sorumluluğunuz oluyor, derslere çalışma, sınavları geçme, okulu zamanında bitirme, sosyallik, insan ilişkileri gibi. Bunları yazarken bile beni ter basıyor, nasıl 22 sene boyunca yaşadım bilmiyorum ama artık yaşamamın bir amacı olmadığını, sürekli aynı döngüleri yaşayıp yaşayıp acı çektiğimi fark ediyorum.
Benim hayatımda artık hiçbir değişiklik yok ve olmuyor. Bütün hayatım günlük, hayatın genel sıkıntılarına takılıp kendimi üzmekle geçiyor. Açıkcası başka bir şey düşünemiyorum artık, yaşamanın, nefes almanın ne kadar adaletsiz olduğunu, ne kadar acı verici olduğunu düşünüp sürekli ağlamaklı halde olmak çok yoruyor artık beni, hayatıma bir şekilde son vermem gerektiğini düşünüyorum bu kısır döngüden ama nasıl yapacağımı bilmiyorum. Lütfen her yeni gün bir umut var demeyin. Ne kadar umut ettiysem sonunda yine aynı kısır döngüye girdim. Sanki ben bir paradoksun içindeyim 2-3 gün az da olsa iyi hissedip 2-3 ay hatta birkaç ay daha mutsuz hissetmek artık bana sıradan geliyor ve sanki hayatımın bir parçası her şeye mutsuz olmak ve böyle yaşamaya devam etmek gibi....
Toparlanmayı, hayatın getirdiği her şeye karşı kendimi alıştırmayı çok denedim. Bir şeylere tutunmak için elimden gelen her şeyi yaptım. Bir kız arkadaş edindim, çok mutluyum yanında ama pandemi dolayısıyla uzaktan devam ettirmek ilişkiyi ve sesini dahi duyamamak çok zoruma gidiyor artık, kimseyi kıskanıp, kimseyle kendimi kıyaslama gibi bir niyetim yok ama, çevremdeki insanlar istedikleri zaman kız arkadaşıyla takılıp vakit geçirebiliyorken benim kız arkadaşımla aralarda kilometreler olması ve her gün özlem duygusunu hissetmek, ağzından çıkacak bir kelimeye hasret kalmak o kadar koyuyor ki anlatamam. Yani bu tabii ki insanlara basit bir sorun gibi gelebilir ama major depresyon hastası olarak ben düşünüp sıkılmadan edemiyorum. Kız arkadaşımı görmeyi bırakın, dışarı çıkabileceğim veya hadi gel biraz oyun atalım diyebileceğim 1 tane bile arkadaşım yok. Özeleştiri yapmam gerekirse bu benim hatam ve hastalığımdan kaynaklı, asla insanlarda suç bulmuyorum ama ben major depresyon hastalığını seçmedim, ben gerçekten uyanık kaldığım her vakit kötü hissetmek istemiyorum, geleceğe pozitif bakıp hayatıma normal insanlar gibi devam etmek istiyorum ama yapamıyorum, olmuyor işte ne yapsam olmuyor.
Okulumun son dönemi, bu monotonluktan kurtulmak için staj/iş arayışına girmiştim ve buldum da, işime fazla hassas davrandım çünkü buna ihtiyacım vardı, hayatın sorunlarını düşünmekten, kendimi üzüp, sürekli mutsuz hissetmektense bir şeyler öğrenerek, emek harcayarak kendimi duygusal anlamda tatmin etmek, hem de tabiri caizse içimdeki boşluğu doldurmak için işe girmeyi istedim ve girdim, verilen görevlerin hepsini yapmama rağmen ne denilirse yapmama rağmen, kimseye karşı herhangi bir yanlış,saygısız hareketim olmamışken işten çıkarıldım saçma sebeplerle yaklaşık 1 ay oldu ve tam toparlanıyorum, hayatımın yükselme eğrisindeyim derken tekrar dibi yaşadım. 1 aydır hala neden böyle olduğunu düşünüp kendime üzülüyorum, ve her günüm kendime acımakla geçiyor, Çünkü daha en basitinden staj yeri bile bulamıyorum, şu an yaşadığım hayat psikolojik olarak sorunlu olabilir ama geleceğimi düzeltebilirim, gelecekte az da olsa mutlu olabilirim diye düşünüp neler yapmaya çalışsam da hep bir şekilde sonu hüsran oldu her seferinde. Çokca denedim tekrar,tekrar yıpranana kadar, uykusuz kalana kadar, planlar yaptım, hayata dönmek için çevremden tavsiyeler almak, internette forumlarda iyileşen insanları okumaya, her gün, her saat, her dakika, her saniye yeni bir şeyler öğrenip, kendime bir şeyler katmak için çabaladım ama artık hiçbir şey içimden gelmiyor, internette çok az duygusallık görünce bile hemen ağlamaklı oluyorum, ağlamayı çok istiyorum ama onu da yapamıyorum. Sanki yaradan beni lanetlemiş ve sen tek başına kendi dünyanın bir bireyisin dermişcesine tek kalmış ve boşlukta hissediyorum. Dine bağlanmamı tavsiye edecekler arkadaşlar olacaktır, az çok muhafazakar bir aileden geliyorum çocukluğumdan beri böyle büyüdüm ama hiçbir şekilde içimdeki boşluk hissi dolmadı, ne kadar yaradanı sevmeye, ona şükretmeye çalışsam da o beni her seferinde aciz,mutsuz, yapayalnız bıraktı. Artık sadece acı hissediyorum, her saniye, her an, her yaptığım aktivitede sonunda yine kendi *oktan kafamın içindeki dünyaya sıkışıp hapsolmaktan yoruldum.
Planlar yapıp, aktiviteler yapıp, spor, nofap vb gibi şeylerle enerjimi defalarca doğru şekilde kullanmaya çalışsam da içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor çünkü yaparsam sonunun ne olacağını çok iyi biliyorum. Yani bilmiyorum artık hayatımda daha ne kadar kötü bir şey olabilir diye düşünüyorum. Ve illa ki bana içinizden kızacak insanlar olacaktır niye bu kadar abartıyorsun, sadece sen mi sıkıntı yaşıyorsun diye, Tabii ki hayır, her insanın kendisine göre sıkıntısı vardır ama en azından o insanların yapabilecek bir şeyleri, konuşabilecek çevresinde insanları veya düşünmemelerini sağlayacak olayları becerebiliyorlar.
Şu ara canımı en çok sıkan şey; benden daha kötü durumda olan insanları görüp hala mantığıma şükretmeyi, mutsuz olabilsem bile sağlıklı olduğum için yaradana müteşekkir olmam gerektiğini öğrenememek. Ve örneğin SMA hastası çocuklara denk geliyorum sosyal platformlardan vs. bağış topluyorlar, param olmasa bile bir şekilde yolunu bulup ufakta olsa bağış yapmaya çalışıyorum, çünkü onlar imtihanın en büyüklerini yaşıyorlar ve eminim ki bu gibi hastalıklardan kurtulduklarında hayata şükredecekler, benim gibi kötü, berbat, yüzsüz bir insan olmayacaklar. Bu gibi durumlar uykularıma dahi giriyor, örneğin görüyorum az miktar bağış yapıyorum ama yeterli değil diyip kendime kızıyorum, bir şeyler yapmak istiyorum ama yapamıyorum diye oturup ağlıyorum, çevremde benden daha zor durumda olan birini görünce günlerce iç sıkıntım geçmiyor hiçbir şey yapamıyorum diye ağlıyorum kendime kızıyorum, şükürsüz ve sıkıntılar yaşadığım için de kendime kızıyorum, bak insanlar neler yaşıyor ama bir şekilde hayata tutunuyorlar... Ama bunu ben yapamıyorum...
içten samimiyetimle söylüyorum elimde bir sihirli değnek olsa dünyadaki bütün insanların psikolojik vs bütün hastalıklarının iyi olması, sağlıklarında hiç problem olmamasını ama kendimin şu an ki yaşadığım gibi olacağı şartı sunulsa emin olun kabul ederdim. Çünkü artık bunu kabullenmekten başka yapacak bir şeyim kalmadı, bu benim üzerime yapışmış bir lanet gibi ve asla peşimi bırakmayacak çünkü. Hayatımın son bulmasının geldiğini düşünüyorum artık ama nasıl yapacağımı bilmiyorum ve açıkcası bunu yapacak cesaretim de yok, çabalamaktan yoruldum artık, iyi olmak için planlar yaptım izlenecek diziler filmler, kitaplar, oyunlar kendini geliştirmek için eğitimler youtube kanalları falan ama yok yine en ufak şeyde üzülüp hayatımı kendime zindan etmekten başka bir şey yapamıyorum.
Tekrardan hepinizden özür dilerim, yanlış bir şeyler dediysem affola,
İçimi dökmek istedim, neye faydası olacaksa, ben ağır bir hastayım ve tek yaptığım çevremdeki insanlara acı çektirmek, onlara eziyet etmek, kendi ölümümü kendim getirmeye cesaretim olmadığı için yaradana bunun için dua ediyorum, canımı al da sevdiğim insanlar, çevremdekiler gün yüzü görsün rahat olsunlar.
Çünkü artık çevremi yıpratmaktan çok yoruldum...