Günlüğüme yazdığım bir yazıyı paylaşmak istiyorum. Tavsiyelerinize ihtiyacım var.
Bugün sabahki derslerim iptal oldu sadece öğleden sonra 2 ders vardı. Ben de öğlen spora gittim ve eve gelip derse girdim hemen. Dersi dönemde ilk defa görüyorduk ve hiçbir fikrim yoktu. Spordan gelir gelmez derse oturunca da dersi bir türlü dinleyemedim zaten. Ve garip bir şey oldu ders başladıktan 10dk sonra hoca soru sordu ve beni seçti. Ben de dersin başını daha anlamamıştım ve mikrofonu açıp bilmiyorum dedim. Sonra hoca devam etti falan hatırlamıyor musun diye. En sonunda derse devam edince bu durumdan dolayı utandım. ( Büyük bir utanma değildi ama neden utandım ki? ) Sonuçta bana değil başkasına sorsa 1-2 kişi hariç kimse de bilemeyecekti. Ama o an sanki bir tek ben bilmiyormuşum gibi düşündüm. Neden böyle düşündüm? Çünkü insanların düşüncelerine hala önem vermeye devam ediyorum. O an yapmam gereken sadece rahat bir şekilde " bilmiyorum, dersin başını iyi dinleyemedim" demekti. Şu an o kişiler bu anı unuttu ama benim düşüncem sanki beni "utangaç" hatırlıyorlar gibi. Neden böyle düşünüp kendime, şu değerli yıllarımı yazık ediyorum ki?
Düşününce bu olayı birkaç defa daha yaşadım. Bizim her 2 ayda bir yeni bir grupla vaka çözme dersimiz oluyor. Bu grupta da çok rahat olamıyorum halbuki ne saçma şey. Derste amaç herkesin fikrini beyan etmesi, vakayı iyice analiz etmek. Ben 2-3 defa araya katılıyorum o kadar. Ama bazı kişiler hiç susmuyor. Bu sorun bir kişiyle veya 2 kişiyle konuşurken değil de ortam içinde konuşurken oluyor. Birisiyle çok rahat iletişim kurabiliyorum ama grup içinde rahat değilim.
Bir an düşündüm beni seçmeseydi ne güzel olacaktı fakat iyi yanı bu durumu fark etmemi sağladı. Daha önce bu konuyu düşünmemiştim. Okulda birkaç tane arkadaşım var. Herhangi bir ortamda aşırı rahatlar, grup içinde başkan olup iyi yönetebiliyorlar. Ben de hep böyle olmak istedim, onlara bakınca düşündükleri şeyin sadece konumuz olduğunu anlayabiliyorum. Ek olarak küçüklüğümden beri babamın yanına giderdim işte ofisinde onunla otururdum. Mesela toplantı yapardılar her zaman babam toplantıyı yöneten kişidir, her şey ona sorulur. ( Babamın işte yeri yüksektir ama daha üstlerden biri gelse bile bu durum böyledir.) Çünkü kendisi çok çalışıyor ve işte deneyimli bilgili birisi. İnsanlar hep onun emrine amade bir şekilde ve ona saygı duyuyorlar. Benim de kişilik olarak olmak istediğim kişi aslında babammış. Hep onun mesleğine odaklanmıştım bu kısmı ( lider olmasını) hiç düşünmemiştim.
Bu durumu fark ettim ama şimdiki sorun nasıl sadece şu ana odaklanıp insanların düşüncelerini bir kenara atacağım. Çözüm ne? Her düşündüğümde kafamı boşaltmayı mı öğrenmeliyim ya da her şeyi sktr mı edeyim?
NOT : Sorun büyük ihtimalle ortaokul zamanlarından geliyor. Ortaokulda ve lisede çok rekabet içerisindeydim. Parmak kaldırırken düşünürsünüz ya, ya yanlışsa hoca, sınıftakiler ne diyecek en basitinden.
Özgüvenim eskiden eksikti dostlar ama şu an değil. Özgüvenim eksik olsa mikrofonu açıp bilmiyorum bile demezdim. Ki olay bu değil bundan sonrası. Dediğim gibi eskiden eksikti. Bu foruma bile kaydolmuştum ama yazmaktan çekiniyordum. Fotoğraf bile çekinmekten utanırdım. Ama artık öyle değil Geçen sene sınavı kazandım. Spora yazıldım. Ablam bile diyor çok değiştin diye. Şu an en azından istediğimi gerçekleştirme kabiliyetim var ama bunu sonradan kazanmam böyle bir duruma sebep oldu.
Diyebilirsiniz neden böyle birisiyken atılgan olmak istiyorsun, her insan farklıdır... Ama ben bunun bir problem olduğunu düşünüyorum. Yardımcı olabilirseniz iyi olur dostlar. Bu yazıyı yazmam bile içimi baya rahatlattı ve belki de problemi bir nebze de olsa çözmeme yardımcı oldu. Yazıyı yazmam 1 saate yakın sürdü ve kalkıp içeri gidince bile değiştiğimi hissediyorum.
Üstte yazdığım vaka çözme dersi tekrar haftaya başlıyor ve yeni bir grup olacak. Ve bu arada hoca kim grubu yönetmek ister dediğinde genelde (%99) kimse parmak kaldırmaz hep hoca seçer yani kaldırırsam başkan olurum. İçimden bir ses git başkan ol diyor sizce nasıl fikir?
Bugün sabahki derslerim iptal oldu sadece öğleden sonra 2 ders vardı. Ben de öğlen spora gittim ve eve gelip derse girdim hemen. Dersi dönemde ilk defa görüyorduk ve hiçbir fikrim yoktu. Spordan gelir gelmez derse oturunca da dersi bir türlü dinleyemedim zaten. Ve garip bir şey oldu ders başladıktan 10dk sonra hoca soru sordu ve beni seçti. Ben de dersin başını daha anlamamıştım ve mikrofonu açıp bilmiyorum dedim. Sonra hoca devam etti falan hatırlamıyor musun diye. En sonunda derse devam edince bu durumdan dolayı utandım. ( Büyük bir utanma değildi ama neden utandım ki? ) Sonuçta bana değil başkasına sorsa 1-2 kişi hariç kimse de bilemeyecekti. Ama o an sanki bir tek ben bilmiyormuşum gibi düşündüm. Neden böyle düşündüm? Çünkü insanların düşüncelerine hala önem vermeye devam ediyorum. O an yapmam gereken sadece rahat bir şekilde " bilmiyorum, dersin başını iyi dinleyemedim" demekti. Şu an o kişiler bu anı unuttu ama benim düşüncem sanki beni "utangaç" hatırlıyorlar gibi. Neden böyle düşünüp kendime, şu değerli yıllarımı yazık ediyorum ki?
Düşününce bu olayı birkaç defa daha yaşadım. Bizim her 2 ayda bir yeni bir grupla vaka çözme dersimiz oluyor. Bu grupta da çok rahat olamıyorum halbuki ne saçma şey. Derste amaç herkesin fikrini beyan etmesi, vakayı iyice analiz etmek. Ben 2-3 defa araya katılıyorum o kadar. Ama bazı kişiler hiç susmuyor. Bu sorun bir kişiyle veya 2 kişiyle konuşurken değil de ortam içinde konuşurken oluyor. Birisiyle çok rahat iletişim kurabiliyorum ama grup içinde rahat değilim.
Bir an düşündüm beni seçmeseydi ne güzel olacaktı fakat iyi yanı bu durumu fark etmemi sağladı. Daha önce bu konuyu düşünmemiştim. Okulda birkaç tane arkadaşım var. Herhangi bir ortamda aşırı rahatlar, grup içinde başkan olup iyi yönetebiliyorlar. Ben de hep böyle olmak istedim, onlara bakınca düşündükleri şeyin sadece konumuz olduğunu anlayabiliyorum. Ek olarak küçüklüğümden beri babamın yanına giderdim işte ofisinde onunla otururdum. Mesela toplantı yapardılar her zaman babam toplantıyı yöneten kişidir, her şey ona sorulur. ( Babamın işte yeri yüksektir ama daha üstlerden biri gelse bile bu durum böyledir.) Çünkü kendisi çok çalışıyor ve işte deneyimli bilgili birisi. İnsanlar hep onun emrine amade bir şekilde ve ona saygı duyuyorlar. Benim de kişilik olarak olmak istediğim kişi aslında babammış. Hep onun mesleğine odaklanmıştım bu kısmı ( lider olmasını) hiç düşünmemiştim.
Bu durumu fark ettim ama şimdiki sorun nasıl sadece şu ana odaklanıp insanların düşüncelerini bir kenara atacağım. Çözüm ne? Her düşündüğümde kafamı boşaltmayı mı öğrenmeliyim ya da her şeyi sktr mı edeyim?
NOT : Sorun büyük ihtimalle ortaokul zamanlarından geliyor. Ortaokulda ve lisede çok rekabet içerisindeydim. Parmak kaldırırken düşünürsünüz ya, ya yanlışsa hoca, sınıftakiler ne diyecek en basitinden.
Özgüvenim eskiden eksikti dostlar ama şu an değil. Özgüvenim eksik olsa mikrofonu açıp bilmiyorum bile demezdim. Ki olay bu değil bundan sonrası. Dediğim gibi eskiden eksikti. Bu foruma bile kaydolmuştum ama yazmaktan çekiniyordum. Fotoğraf bile çekinmekten utanırdım. Ama artık öyle değil Geçen sene sınavı kazandım. Spora yazıldım. Ablam bile diyor çok değiştin diye. Şu an en azından istediğimi gerçekleştirme kabiliyetim var ama bunu sonradan kazanmam böyle bir duruma sebep oldu.
Diyebilirsiniz neden böyle birisiyken atılgan olmak istiyorsun, her insan farklıdır... Ama ben bunun bir problem olduğunu düşünüyorum. Yardımcı olabilirseniz iyi olur dostlar. Bu yazıyı yazmam bile içimi baya rahatlattı ve belki de problemi bir nebze de olsa çözmeme yardımcı oldu. Yazıyı yazmam 1 saate yakın sürdü ve kalkıp içeri gidince bile değiştiğimi hissediyorum.
Üstte yazdığım vaka çözme dersi tekrar haftaya başlıyor ve yeni bir grup olacak. Ve bu arada hoca kim grubu yönetmek ister dediğinde genelde (%99) kimse parmak kaldırmaz hep hoca seçer yani kaldırırsam başkan olurum. İçimden bir ses git başkan ol diyor sizce nasıl fikir?
