İstanbul bugün yorgun ,
Üzgün ve yaşlanmış
Biraz kilo almış
Ağlamış yine
Rimelleri akıyor

Her ne kadar insanın bir tarafı gözünün gördüğü şeylere özlem duysa da ; o inkar edilemeyen bir taraf varki kendine özlem duyar. O temiz saf güzel kendine ; insanı işte bu hasret yakar.

Hasretinden Prangalar Eskittim​

Seni, anlatabilmek seni.
İyi çocuklara, kahramanlara.
Seni anlatabilmek seni,
Namussuza, halden bilmeze,
Kahpe yalana.

Ard-arda kaç zemheri,
Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu.
Dışarda gürül-gürül akan bir dünya...
Bir ben uyumadım,
Kaç leylim bahar,
Hasretinden prangalar eskittim.
Saçlarına kan gülleri takayım,
Bir o yana
Bir bu yana...

Seni bağırabilsem seni,
Dipsiz kuyulara,
Akan yıldıza,
Bir kibrit çöpüne varana,
Okyanusun en ıssız dalgasına
Düşmüş bir kibrit çöpüne.

Yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin,
Yitirmiş öpücükleri,
Payı yok, apansız inen akşamdan,
Bir kadeh, bir cigara, dalıp gidene,
Seni anlatabilsem seni...
Yokluğun, Cehennemin öbür adıdır
Üşüyorum, kapama gözlerini...
Ahmed akif

Olmayışın, yalnızlığım üstündeki gölge
Karanlıklardan nura ulaşmam lazım
Bilmem, oldum mu bir yara gönlünde
İçimde senden bir kurşun, kırmam lazım

Bir başıma kaldım olmayışınla
Yüreğimdeki yarayı sarmam lazım
Seni özlüyorum her an her dakika
Çaresiz acıya katlanmam lazım

Yıllar geçti özlüyorum hâlâ seni
Düşünmekten oldum bir kaçık
Kalbim kurudu ama hissediyorum seni
Yüreğimdeki yaralar yalnız sana açık

Bir rüya olsaydı bu yaşananlar
Dökerdim gönlümden düşenleri sana
Bir dönüşün olsaydı bana
Dünyalarımı verirdim ben sana

Yalnızlık kuyusunda bir Yusuf'um
Bu özlem duygusu bitsin artık
Aşk acın kalbimde sürgündür
Dönmeyeceksen parçalansın yüreğim artık.

Yazar: random

Herşey üst üste gelmiş
Gönlümde kalmamış bir damla sevda
Korkutur benliğimi her birşey
Nereye baksam pişmanlık ve keder

Saplanır yüreğime hançerler
Uğrunda sefalet ve aptallığın
Bendendir ihanetin ardındaki eller
Ardında şuursuzluğun ve korkaklığın

Hayallerini ve güvenini kaybetmiş bir akıl
Baktığı yerler hep zifir hep kahır

Yazar: random

Çektiğim illetlerdir varlığımın kazancı;
Bana günah işletip verdiği ödül: sancı.

Shakespeare 141. Sone

adsız yerlerden geldim


toprağım yok


anavatanım yok


ateşler yakıyorum parmaklarımda


sana şarkılar söylüyorum kalbimle


yürek telim gönül yakıyor


Filistin’de doğdum


yerim yok


toprağım yok


yurdum yok


Filistin’de doğdum


böyledir bizim çingene kadınlarımız


acıyla şarkı söylediğinde


seni darmadağın eder



Amel Mathlouthi- Naci en palestine

Sanki bir güneş eksik hayatımda,
Önümde ne bir ümit, ne bir ışık.
Sanki tıkanmış kulaklarım yaşama,
Etrafımda ne bir ses, ne bir seda.

Sen, beni ben eden misin,
Kalbimdeki koru ateşleyen?
Yoksa beni benden eden misin,
Hayatı bana zindan eden?

Ne bir kalp atar, ne bir nabız,
Sensiz alınan bir nefeste.
Ne bir hatıra olur, ne bir kabus,
Sensiz geçen bir ömürde.

Hasret hapsinde müebbetteyim;
Zincir de sensin, anahtar da sen.
Sensizliğin çölünde arayıştayım;
Su da sensin, susuzluk da sen.

-random

Bir kalpte iki yar olmaz
İmkansızsın sen bana
Rabbimin bir lütfu dermansız derdim
Kara sevdam

ey insan
ey yüz akı gönül aydınlığı
kabul olmuş sadaka kadar güzel
bir duygu sarıyor seni anan yüreğimi
bastığın toprakla yıkadığın gözüme
şimdi güneş bile siyah görünüyor
ey yüz akı gönül aydınlığı

ben kendime ağlarken Uhud da ağlar mıymış
Hıra'yı mahzun gördüm soramadım sevgili
hasretinin dışında başka derdi var mıymış?

ey insan
içimde büyüttüğüm tüm çiçekleri
sana adıyorum
ıtırları, yaseminleri, menekşeleri
lale bana kalsın
kapına çiçeklerin karalısını sunmaktan
utanıyorum

dua çıkmayan göğe sevdalar çıkar mıymış?
bülbülünü kaybetmiş bu evrensel bahçede
dikenler bile bir hoş, gayrı gül kokar mıymış?

ey insan
göklerin öğrencisi, yerlerin öğretmeni ey
sen öğrettin taşa konuşmayı
ağaca selam vermeyi
aya yarılmayı, toprağa dürülmeyi
göklere kurulmayı, durmayı zamanı
yılana ve deveye sevmeyi
yaşamayı ve ölmeyi sen öğrettin insana

o bengisu gözünden fışkıran pınar mıymış?
baharların kaynağı ve yolunu gözleyen
bir ben sevda şehidi, bir de şu çınar mıymış?

ey insan
senin sırrın
gözyaşının terkibinde saklıymış
bu gerçeği bir denizin dudağından öğrendim
gecenin bir vaktinde bir sevgili ağlarken
bir dişi varlığını varlığına adarken
bir erkeğin ellerinde
ölüm havlu atarken
haklıymış

söyle gönlüm bu sevda mahşere kalır mıymış?
alışılmış sözcükler yükleyip kanadına
ona doğru uçursam katına alır mıymış?

ey
ey ins
ey insan
hıncını hıncıma kat
sancını sancıma kat
pamuktan ellerini geçir yürek halkama
ister ayağın katına çek
istersen yerlere at.

1990-91, Medine-Kahire

Her gün bu kadar güzel mi bu deniz?
Böyle mi görünür gökyüzü her zaman?
Her zaman güzel mi bu kadar,
Bu eşya, bu pencere?
Değil,
Vallahi değil;
Bir iş var bu işin içinde.

Orhan Veli KANIK

Ne histir ki, hissetmemek
Ne gece ne gündüz
Yitip gitmiş bedenler
Kifayetsiz kalan kelimeler
Düşünüp dururum,
Durduğum için mi?
Düşündüğüm için mi?
Nedir ki bu, hissetmemek

Kimdi giden kimdi kalan
Giden mi suçludur her zaman
Ne zaman başlar ayrılıklar
Dostluklar biter ne zaman

Her geçen gün bir parça daha
Aldı götürdü bizden
Aynı kalmıyordu hiçbir şey
Değişiyordu kendiliğinden

Artık çözülmüştü ellerimiz
Artık bölünmüştü yüreğimiz
Birimiz söylemeliydi bunu
Ötekini incitmeden

Kimdi giden kimdi kalan
Aslında giden değil
Kalandır terk eden
Giden de bu yüzden
Gitmiştir zaten...

MURATHAN MUNGAN