Bir şeye dikkat çekmek istiyorum.
Şimdi biz bir hata yapıyorduk ve bunun farkına vardık "lan bu yaptığımız yanlışmış beynimize bedenimize fena zararı varmış" seklinde farkındalığa ulaştık ve düzeltmek için bir şeyler yapmaya başladık buraya kadar sorun yok.
Ama uzun zamandır düşündüğüm ve bir çok kişide gördüğüm bir yanılgı var.
"Süreç yanılgısı"
Abi biz neden kendimizi, beyin mekanizmamızı düzeltme olayına süreç adını veriyoruz?
Her süreç'in bir sonu yok mudur?
Şimdi diyeceksiniz ki tamam işte bu sürecin sonunda mekanizma düzelecek ve eski haline geleceksin. Ama görüyoruz başarı oranlarını maalesef.
Bugün bile görüyoruz adam 90 gune geliyor e şimdi ne olacak diye sormaya başlıyor.
Ve farkındaysanız hep süreci bozdum,
süreç bozuldu süreci devam ettiremedim, sürece zarar verdim gibi söylemlerde bulunuyor.
Elini yakan bir çocuk düşünelim, bu çocuk ya bir daha elimi yakmayacağım bir sürece başlıyorum deyip bunu düşünür mü sürekli? Yoksa asla o sobaya elini değdirmemesi gerektiğini bilir ve muazzam bir kararlılıkla bunu devam ettirir. Tabii ki el yanması ve ilkel beynin cinsel güdülerini insanı etkilemesi açısından aynı yere koyamayız. Sadece bir noktaya dikkat çekmek istiyorum.
Yani bu kendimizi, bedenimizi ödül sistemimizi iyileştirdiğimiz, arındığımız olaya süreç olarak değil de bir yaşam biçimi olarak baksak. Bu artık benim uygulayacağım bir yaşam biçimidir. Bunu süreç olarak adlandırmıyorum çünkü her sürecin bir sonu vardır anlayışıyla yaklaşsak çok daha sağlıklı olacağını düşünüyorum.
Ben şahsen 40+ günlerden, bu arada gün saymıyorum sadece belirtmek açısından bu şekilde düşünmenin bana çok daha iyi geldiğini gördüm.
Ben bunu bir süreç olarak gôrmüyorum kendi adıma.
Sadece yapmam gerekeni yapıyorum. Bu benim özüm. Bu benim doğam. Sadece doğama uygun olanı yapıyorum.
Farklı düşünüyor olabiliriz yine de herkese saygı duyuyorum ve güç ve irade diliyorum
Şimdi biz bir hata yapıyorduk ve bunun farkına vardık "lan bu yaptığımız yanlışmış beynimize bedenimize fena zararı varmış" seklinde farkındalığa ulaştık ve düzeltmek için bir şeyler yapmaya başladık buraya kadar sorun yok.
Ama uzun zamandır düşündüğüm ve bir çok kişide gördüğüm bir yanılgı var.
"Süreç yanılgısı"
Abi biz neden kendimizi, beyin mekanizmamızı düzeltme olayına süreç adını veriyoruz?
Her süreç'in bir sonu yok mudur?
Şimdi diyeceksiniz ki tamam işte bu sürecin sonunda mekanizma düzelecek ve eski haline geleceksin. Ama görüyoruz başarı oranlarını maalesef.
Bugün bile görüyoruz adam 90 gune geliyor e şimdi ne olacak diye sormaya başlıyor.
Ve farkındaysanız hep süreci bozdum,
süreç bozuldu süreci devam ettiremedim, sürece zarar verdim gibi söylemlerde bulunuyor.
Elini yakan bir çocuk düşünelim, bu çocuk ya bir daha elimi yakmayacağım bir sürece başlıyorum deyip bunu düşünür mü sürekli? Yoksa asla o sobaya elini değdirmemesi gerektiğini bilir ve muazzam bir kararlılıkla bunu devam ettirir. Tabii ki el yanması ve ilkel beynin cinsel güdülerini insanı etkilemesi açısından aynı yere koyamayız. Sadece bir noktaya dikkat çekmek istiyorum.
Yani bu kendimizi, bedenimizi ödül sistemimizi iyileştirdiğimiz, arındığımız olaya süreç olarak değil de bir yaşam biçimi olarak baksak. Bu artık benim uygulayacağım bir yaşam biçimidir. Bunu süreç olarak adlandırmıyorum çünkü her sürecin bir sonu vardır anlayışıyla yaklaşsak çok daha sağlıklı olacağını düşünüyorum.
Ben şahsen 40+ günlerden, bu arada gün saymıyorum sadece belirtmek açısından bu şekilde düşünmenin bana çok daha iyi geldiğini gördüm.
Ben bunu bir süreç olarak gôrmüyorum kendi adıma.
Sadece yapmam gerekeni yapıyorum. Bu benim özüm. Bu benim doğam. Sadece doğama uygun olanı yapıyorum.
Farklı düşünüyor olabiliriz yine de herkese saygı duyuyorum ve güç ve irade diliyorum
Son düzenleme:
