Birinci günü bitirmiş bulunmaktayım, pek bir şey hissetmiyorum açıkçası. Zorlanmaya başladığım dönemler genelde 1. haftaya yaklaştığımda ortaya çıkıyor. Her gün not yazma niyetim yok, daha çok haftalık olarak girmeyi düşünüyorum ama tüm bunlardan önce 120 günlük sürecimde nelerin değiştiğini anlatmak isterim.
Bu uzun sürecimde kendime yararlı olan en önemli şey boş zamanı değerlendirebilmeyi öğrenmekti. Çünkü mastürbasyon benim için sıkkınlıktan meydana gelmekte. Ne zaman boş bir zamanda olsam aklıma gelen ilk şeydir, bunu aşmayı öğrendim. İlk 30 günüm beklediğimden de rahat geçmişti. Haftada bir içten içe krize girsem de yapacak bir şey buluyordum, er ya da geç aklımdan atabiliyordum. Bu dönemde kendimi geliştirmek istediğim dallarla uğraştım, resim çizdim, kendimce müzikler yaptım ve gitgide kendime beğendirtmeyi başarabildim. Benim için önemli olan da buydu. Bu tarz şeyleri boş kalan zamanlarıma koydukça mastürbasyonu da unutmuştum, aklıma bile gelmiyordu neredeyse. 2. ayı devirdiğimde üniversite başlamıştı. Farklı bir şehir, farklı yüzler diyerek tamamen temiz bir sayfa düşüncesiyle daha da motive olmuştum. Sosyalleştim, hobilerimle daha çok ilgilendim, daha temiz düşünmeye başladım falan derken sevgilim olmuştu.
Her şey güzel giderken 120. gün hiçbir şey hissetmememe rağmen aman diyerek süreci sonlandırdım. Nedeni belirsiz bir şekilde bitmişti açıkçası, ne bir kriz yaşadım ne de başka bir şey. Tamamen anlamsız bir şekilde sürecimi mahvetmiştim. Ondan sonra 30 gün denemem oldu, sevgilimle ayrılınca o da bitti. Sonrası karantina falan derken rezil bir hale girdim. Şimdiyse sil baştan diyorum, kendime inanmama ihtiyacım varmış.
