kayipinsan' Alıntı:

Nasıl anlatacağımi bilmiyorum dermanım yok gibi hissediyorum bu konu hakkında çok düşündüm bu yalnızlık hissine çok kez kapıldım. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Üniversitedeyken arkadaşlarimla gezerdik falan ama hep bir yabancılik hissi yaşardım.4 yıllık bir ilişkim var, en yakın hissettiğim kişi erkek arkadaşım ama onun da bir gün beni terk edeceğini hissediyorum. Yani aslında kendi içimde yalnızım. Herkes çok samimiyetsiz geliyor. Ailemle ilişki kurmaya çalışıyorum, onların duygusal ihtiyaçlarını karşılamaya çalışıyorum mesela babamın söylediği şeyler bana mantıksız gelse de onun da bu mantıksız şeylere ihtiyacı var diye düşünerek onu onaylıyorum ama bunun karşılığında asla tatmin olmuyor.

Artık etrafıma yabancılaşmış gibi hissediyorum insanlara tahammülüm kalmadı. Artık bir ortamdayken şu moda giriyorum istemsizce "bu insanlar gerçek bile olmayabilir, kiminle ne konuşacaksın sen, hadi gerçeğiz o zaman birbimizi gerçek manada zaten anlayamıyoruz neden ağzımı açıp konuşayım ki" gibisinden düşünüyorum. Şuanda çalışmıyorum acaba çalışmadığım için mi böyle bilmiyorum ama çalıştığım dönemde de insan içine karışmış olmak için çalışıyordum orada insanlarla iletişim kuruyodum sahte olduğunu bilerek sırf delirmemek için onlarlaydım. Hiç bir yere hiç kimseye hiç bir düşünceye ait olamayacakmisim gibi hissediyorum. Bir anda "herkes benim gibi hissediyor zaten bu insan olmanın getirdiği bir şey"diyorum kendi kendime, birilerine güven hissi verirsem yalnizliklarini söylerler birbimize içimizi açarız diye düşünüyorum fakat böyle yapınca da karşımdaki insanlar benim zayıf olduğumu düşünüp sanki beni küçük görüyorlar gibi hissediyorum. Kafamdaki bu yalnızlıktan nasıl kurtulurum. İçime öküz oturmuş gibi. Benim gibi hissetmiş biri varsa bu işin çaresi var mı bi diyin bana.

Genişletmek için tıklayın ...

Skirmisher' Alıntı:

Duygularıma tercüman olmuşsun. Acı bir gerçekle yüzleşmemiz gerekli, insanın yalnızlığı kadimdir. İstersen sevgilin olsun, istersen evlen, istersen on tane çocuğun olsun, dostların olsun. Günün sonunda yalnızsın, savaşını tek başına vermek ve yürüyeceğin yolu tek başına yürümen gerekecek kimi yerde hatta çoğu yerde. Günümüz dünyasının gerçeklerinden biri olmasa dahi günümüzde en net hissedilen bir diğer gerçek kesinlikle insanların hep samimiyetsiz olduğu. Neredeyse herkes ama herkes samimiyetsiz ilişkiler kuruyor, o kadar az samimi ilişki var ve çoğunluk bunun o kadar farkında ki ama kimse bunu düzeltmiyor. Herkes anı yaşamanın hevesinde ve çoğunluk öylesine sahte ki.

Tek çarenin onlar gibi olmak olduğunu anladığım gün, onlara yenildiğim gün olduğunu gördüğümde rahatlamıştım. Dönem dönem herkes bunu yaşıyor, bir boşluk ve bir depresyon hali. Kendimden bir örnek vereyim, 22 yaşında bir tıp öğrencisiyim ve 25 yaşındaki flörtüm ile yalnızlık üzerine konuştuk ve ikimiz de sonunda aynı anda "İnsanoğlu yalnızdır" dedik. Flörtüm çalışıyor ve kendisi de ben de bu hayattan pek zevk almıyoruz ancak birbirimizde biraz olsun huzur bulabiliyoruz. Geçmiş senelerimde bu da yoktu. Erkek arkadaşınla bunun üzerine konuşabilirsin, seni dinleyecektir mutlaka.

Genişletmek için tıklayın ...