Merhaba.
Tarih 27 Nisan 2023.
Hedef tarih: 31 Temmuz 2023.

90 gün ve 120 günü başarıp devamında kalıcı yeni bir hayata geçmeyi hedeflediğim, eskilerden daha güçlü davranmak istediğim bir yolculuğa çıkıyorum. İlk defa günlük tutmaya çalışacağım, gün gün kısa notlar düşmeye çalışacağım. Başarılı olursam hayat hikayemi, tecrübelerimi, bugüne kadar kazandıklarımı ve bu yolculuktan sonra kazandıklarım varsa onları ve de işinize yarayacak tüyoları burayı düzenleyip eklemeyi düşünüyorum. Allah herkesin yardımcısı olsun. Sevgiler

İlk akşam
Birkaç gündür dağıttığım odamı topladım. Dolapta ve çeşitli yerlerdeki düzeni biraz değiştirdim. Uyku düzenimi bozmuştum. Bugün erken yatmayı düşünüyorum

1.gün edit:
Pek iyi uyuyamadım ancak vaktinde kalktım ve derse gittim, bir süredir satmıştım dersleri. İlk derse girdim, pek odaklanamadım. Bozmadan önceki zamanlarda derse iyi odaklanabiliyordum ve not tutuyordum. Umarım yine odaklanabilirim ve bunu kalıcı hale getirebilirim.
Dersten çıkıp kendim çalışmayı denedim. Dersler biraz yığılmış ancak tek tek halletmeye çalışacağım.
Bu arada gün içinde ufak tefek aksaklıklar oluyor. Moralimi bozmadan devam etmeye çalışıyorum.

1.gün akşam editi:
Hayattaki her şeyden ilgim alakam isteğim gitmiş bir hale düşmüşüm. 2 hafta önce kafam bu halde değildi. Pmo gerçekten (en azından beni) hayattan koparıyor. İyi olan ne varsa yapmak istemiyorum,iğrenç geliyor hatta bazen. Pmo bağımlısı sefil biri olarak yaşamak kötü tamam ama dışarıdaki hayatta da bişey yokmuş gibi hissediyorum, ki bu düşünce flatline döneminde de yoğun şekilde geliyor. Ancak başlangıç ve flatline arasındaki iyileşme döneminde tam olarak böyle değil, aslında gayet iyi hissediyorum o dönemde. Her şey git gide güzelleşiyor, sonra bir anda doğru düzgün şeylerden ilgi ve istek azalması ve elde olan tek ilgi : pmo ile alakalı şeylere az veya çok istek.
Bir şeyi daha burada itiraf edeyim. Az önce cümlede kullandığım flatline dönemini kaç yıldır nofap/neverfap ile ilgilenen ben tam olarak bilmediğimi birkaç gün önce farkettim. Sırf bu dönemi bilmediğim için, en fazla 1 2 ay ilerledikten sonra durumlar çok tuhaflaştı, ilk zamanlarda bile daha iyiydim, daha iradeliydim, neden hiçbir şey ilgimi çekmiyor, hiçbir şey yapmak istemiyorum diye düşünüp bütün gün hiçbişey yapmadan isyan edercesine yatmaya başlayıp, birkaç gün içerisinde de süreci bozarken buldum kendimi hep. Bunu defalarca kez yaşadım. Böyle olsun istemeyen arkadaşlar gerçekten neverfap-nofap ile ilgili bilgilerini arttırmaya çalışsınlar.

Buradan eğer tekrar o dönemlere ulaşırsam flatline dönemindeki kendime not: Hissettiklerin herkesin başına geliyor. Tuhaf olan bir şey yok. Sağlığını geri kazanma sürecinin normal bir parçası sadece. Kendine faydalı şeyleri ve sorumluluklarını yapabildiğin kadar yapmaya devam et, niceliği hiç önemli değil. Sadece vaktini pmo veya onla ilgili düşüncelerle ve yatakta değil başka uğraşlarda geçirmeye çalışmanı istiyorum. En fazla 1 2 hafta içinde bu dönemler geçecek, işler daha da kolaylaşacak. Yaşamak hakkındaki düşüncelerin sadece seni pmoya geri itmeye çalışıyor. Hiçbiri mutlak gerçekler değil. Sadece 2 hafta sabret. Her şey değişecek.

2.gün edit (biraz geç oldu) :
Bugün erken kalkmak istedim ancak alarm erteleme alışkanlığım yüzünden kalkamadım. Ekstra 3 saat daha erteleye erteleye uyudum ve sersem gibi uyandım. Sonra da dışarıda takıldım, gezdim, sinemaya gittim vs. Aldığım keyife puan verecek olursam 100 üzerinden 3-4 puan olur.
Değinmek istediğim önemli bir konu dışarıda gezerken kendime güvensiz ve tedirgin hissediyorum. 2 hafta önce önceki sürecimi bozmamışken çok daha iyiydim. Belki istediğim seviyede bir kendime güven yoktu ama bugünden çok daha iyiydim. Testosteron ve özsaygı düşmesinin etkisi olabilir. Ne hikmetse bozduğunuz anlarda zarar görmüş gibi hissetmiyorsunuz. Hatta bu sefer sanki hiç zarar görmedim zannettim ama yine bir çok konuda zarar vermiş bana. Hiç acıması yok :/
Bu şekilde dolaşmayı hiç sevmiyorum. Umarım tekrar iyileşirim.

3.gün :
Dün gece biraz dizi izledim ve geç yattım (Aldığım keyif puanı 4-5/100). Öğlen vakti uyandım, yemek yedim vs. Sonra aslında bugün ders çalışmayı planlamıştım fakat şu an içinde bulunduğum konum ve hafif dopaminsizliğin getirdiği -şimdilik hafif- depresyon nedeniyle canım sıkıldı ve biraz daha uyudum. Önceki tecrübelerimden biliyorum ki bu depresyon böyle uyuyarak geçmeyecek. Bilmek de yetmiyor düzeltmek için tabii. Sonra düşündüm yapamayacağım çok zor bişey yok, sadece gidip biraz ders çalışacağım, hepsi bu. Çok daha fazlasını yapabilecek güce sahibim bunu biliyorum. Böyle düşünerek moralimi yerine getirdim , bu depresyonla baş edebildim, gittim ders çalıştım. Önceki çalıştığım güne göre bir tık daha iyi odaklandım ve süreyi de hafiften arttırabildim. Şimdi az bir süre PBKY kitabını okuyup dizi izlemeyi düşünüyorum

4.gün : Bugün hastaydım pek verimli bir şey yapamadım ancak bazı işlerim vardı onları hallettim. Gün içinde çokça tetikleyiciye maruz kaldım ancak hedefimi onlara denk gelmemek değil, geldiğimde kafamı çevirebilmek, başka bir şeye odaklanabilmek olarak belirlemiştim. Bunu uygulamaya çalıştım, başarılı da sayılırım. Şu an rahatsız hissetmiyorum.

Devam babayiğit. Başarıya/hedeflerine ulaşırsın umarım.

5.gün :
Bu sabah derse gittim. 3 ders odağımı korudum ancak 4.de bozuldu. Hastalık devam ettiği için günün geri kalanında pek verimli bişey yapamadım yemek yapmak haricinde. Belki biraz daha güçlü davranabilirim

6.gün:
Bütün günüm hastanede geçti ancak iyi haber akşama doğru iyileşmeye başladım.
Gece yarı bilinçsiz travmatik mastürbasyon yaparken kendimi kontrol edip durdurdum.

7.gün:
İyileştim. Ancak geç uyandım. Birkaç gündür pek bir pey yapmıyorum. Ders çalışmıyorum, kitap okumuyorum, derse de gitmedim bugün. Kendimi suçlayıcı tarzda yaklaşmıyorum bu duruma, bunun bir faydası yok. Ancak kronik bir sorunum var genel olarak süreçlerimde: Nofapden önceki dönemle aynı hayatı yaşamaya devam ediyorum. İlk günlerde ufak ufak bişeyler yapmaya başlasam da yine kendimi yatakta boş boş yatıp sosyal medyada vs takılırken, kısa video kaydırırken buluyorum. Bu yaşam iyi değil farkındayım. Bugün kalkıp bir şeyler yapmaya niyetlendim. İyi de hissettim bir anlığına ancak sonra tam harekete geçecekken yine bir sıkılma hali geldi, yapmak istemedim bir şey. Ders çalışmak istemedim. Biliyorum bu şekilde hayatımın değişemeyeceğini...
Değiştirmek istiyorum...

8, 9 ve 10.gün:
Genel olarak bir şey yapmıyorum. Kitap okumak, ders çalışmak, spor gibi verimli şeyleri hiç yapmıyorum. En fazla dışarıda çıkıp gezdim, birkaç işimi hallettim. Gezmekten aldığım keyifte hafif düzeyde artış var.

Bir şeyler yapabilirim, enerjim biraz yerine geldi ancak içimde tüm verimli eylemlere gitmekten beni engelleyen bir duvar var İstememek ya da can sıkıntısından bahsetmiyorum, o zaten var,olacağını ve onunla mücadele etmem gerektiğinin de farkındayım. Asıl duvar şu: pmo'dan kopmak istememek. Pbky'da sıkça bahsedilen şey. Bıraktığında bir şey kaybedeceğim, bir zevkten vazgeçeceğim, fedakarlık yapacağım ve hayatımdan bir şey eksilecek korkusu. Biliyorum aslında hayatıma bir şeyler katmak için bu yola girdim bir şey eksiltmek için değil. Kaldı ki eksilen şey bana bir çok konuda zarar veren şey evet biliyorum.
Yine de, bugüne kadar çok büyük bir zararını görmediğimden mi desem (aslında yalan, çok kötü durumlara düştüm. Kendimi çok rezil, aciz,zavallı hissederek, öyle yaşayarak günler geçirdim ama göz görmek istemiyor sanki) ya da oluşan zararları öyle böyle bir şekilde idare ettiğimden veya kabullenip kendimi affettiğimden mi desem bırakmasam da bir şekilde yaşıyorum zaten düşüncesi var kafamda. Aynı düşünce, bırakınca ne olacak ki en fazla. Hayatım, yaşayışım çok mu değişecek, çok mu harika olacak sanki diye devam ediyor.
Bir de bu işi başarmaya çalıştığım ilk zamanlardan beri yıllar geçti. O zamanki hedeflerimi, heyecanlarımı ve umudumu da kaybetmişim gibi geliyor.

Bu düşüncelerin bağımlılıkdan kaynaklandığını biliyorum, bir uyuşturucuyu bırakmaya çalışırken tekrar kullanmak isteseydim muhtemelen böyle cümleler geçerdi aklımdan diye tahmin ediyorum. Ama yine de elimine edemiyorum şu anda bu "bir şeyden vazgeçme, fedakarlık yapma" düşüncesini ve hissini...

Şunu da belirtmeliyim ki PBKY kitabını ilk okuduğumda gerçekten fedakarlık yapmıyor olduğumu fark etmiştim, anlamıştım veya inanmıştım ne derseniz. Beni geliştirecek eylemlere kafamı odaklayabiliyordum net bir şekilde ama şu an aklımın bir ucunda fapden fedakarlık etme düşüncesi var. İnşallah kurtulurum.

gece editi: aklımda sürekli pmoya kaçmak için bir bahane bulmak var. Bir şekilde kendime sinirleneyim, "hiçbir şey değişmiyor" ya da "hayatım boyunca pmoyu arzulayacağım" tarzında düşüncelerle triplere gireyim de bir şekilde bozayım istiyorum içten içe. Bunun bana zerre kadar faydası olmayacak. Pmo hiç yapmadığım bir şey değil. Dünyadaki en harika şey de değil ama şu an sanki öyleymişçesine kandırılmaya tâbi tutuluyorum. Bir de gece yarı kontrolsüz travmatik masturbasyon gibi bir problemim de olduğum için bu durum beni tedirgin ediyor biraz. İnşallah bu durumları atlatırım.

11.gün:
Bugün önemli bir gün.
Travmatik masturbasyon yaptım. Yaparken harika bir şey, ben bundan vazgeçmek istemiyorum gibi hissederken orgazm anından itibaren o an aldığım o hazzı istemediğimi fark ettim. Kandırılıyorum her seferinde. Bu harika bir şeymiş gibi kandırılıyorum. Ben pornografiyi istemiyorum çünkü kendi değerlerime oturamıyorum, uygun düşüremiyorum ; masturbasyonu istemiyorum çünkü bu bayağı hazzı hayatımda istemiyorum. Hiçbir eylemden, aktiviteden keyif almadığım, zaten bu yüzden de yapmadığım bir hayat yaşıyorum uzun zamandır.
Niçin masturbasyon yapmak istedim, niçin pmoya dönmek istedim biliyor musunuz: hayatımda başka hiçbir eğlence olmadığı için. Tamam şu anda masturbasyon yapmayayım dersem çıkıp gitmem gereken yer can sıkıntılarıyla ve başka kötü hislerle dolu birkaç on gün. Yapacağım eylemlerin içinde beni gerçekten eğlendirecek doğru dürüst bir şey yok. Bunların farkındayım ve bu benim canımı sıkıyor, beni korkutuyor,istemiyorum bunu. Kim ister sıkıntılı ve sonunda umut da göremediği bir yolda yürümek. Biliyorum hepsi kandırmaca, ben bu süreci tamamlarsam her şey çok daha güzel olacak,gerçek keyiflerim olacak, hayatım düzene girecek vb bir sürü fayda elde edeceğim. Biliyorum ancak bunlar da ilgimi çekmiyor, beni motive edemiyor ya da kendimi ikna edemiyorum. Ve travmatik masturbasyon yapıyorum... Sözde en çok da bunu istiyordum. Ama pornografik hayal dahi kurmadım, pornoya bulaşmadım. Onu en azından bugün istemiyordum, sanki bilincim yerine oturmuş gibi iyiydim bu konuda dün ve bugün şükür ki. Ancak masturbasyonu yaptım ve sonunda dediğim sonucu çıkardım.
Peki ne oldu da bundan sonra o az önce korktuğum yola gitmeye karar verdim? Bu pis eylemden sonra kendime sordum : yaptım tamam,şimdi sabah kalkıp işlerimi ya da kendimi geliştirecek bir şeyler yapabilecek miyim ya da yapmak istiyor muyum? Bir güçsüzlük, hiçbir şeye gücüm yetmezmiş, ben hiçbir yolda mücadele edemezmişim gibi bir his ve uyu boşver tarzı bir düşünceyle bir uyku geldi çöktü. Bundan nefret ettim! Zaten biliyordum ama kendimi inandıramıyordum, ancak o an gerçekten hissettim beni tüm bu güçsüz durumlara düşüren, bu düşünceleri getiren, hiçbir şeyin hiçbir zaman güzel olmayacağını söyleyen ve sözde "öngördüren" zaten bu az önce yaptığım pislikti. Çünkü yapıyorum her düşünce, her his, her durum daha da kötü oluyor, daha da umutsuz oluyor.
Ben güçsüz değilim. Bundan başka da çok psikolojik savaş verdim, çok fiziksel, çok sosyal mücadeleler yaptım, çok şeyin içinden çıktım, başardım. Ancak bazı konularda bazı davranışları oturtamadım. Hepsi bu. Ben güçsüz değilim. Yattığım yatakta beni ve hayatımı eriten şey bu. Her kötü düşünceyi aklıma katan bu. Güçlü davranabilirim. Tekrardan hayatıma iyi keyifler ekleyebilirim. Kitap, spor, dizi film, gezi, insanlarla muhabbet etmek, mücadele ettiğim oyunlar ve sporlar gibi. Ve en önemlisi çook eskiden olduğu gibi yine bu 2 bağımlılığın olmadığı ve BUNLARI HİÇ ARAMADIĞIM, HİÇ YOKSUNLUK HİSSETMEDİĞİM ve -yeni kazandığım bir yeti olarak- şu an beni büyük oranda etkileyebilen, hayatım boyunca karşıma çıkacak tetikleyicilere karşı kendimi eğitmiş olduğum, karşıma çıksalar da etkilenmeyi tercih etmeden hayatıma, o anki işime baktığım, mutlu olduğum, hayattan gerçekten keyif aldığım ve yaşamayı sevdiğim günleri görebilirim.

Soğuk bir duş aldım. Güçlü biri olarak mücadele vermeye çalışacağım.

Şu an sinirliyim ancak bu yüksek enerjiyi çok uzun süre sürdüremem, bu mümkün olmaz,bana zarar bile verebilir. Güçlü davranmaya, yapmayı uygun bulduğum iyi şeyleri -gerektiğinde ve çoğunlukla- zorla yapma işine vermeye çalışacağım enerjimi. Ve total enerjimi spor ile de arttırmam bana çok büyük fayda sağlar eminim.

12.gün:
Sabah erken uyandım, alarmı ertelemedim. Yatakta uyanmayı beklemedim, çok oyalanmadan gidip yüzümü yıkadım, soğuk suyla uyandım.
Gündelik birkaç iş hallettim. İbadetlerime dikkat etmeye çalıştım. Ufaktan bir spor yaptım, aylar sonra...
Gidebildiğim en erken vakitte kütüphaneye gittim. Kafamın takıldığı bir şeyle biraz vaktim gitti ancak problem etmedim, abartmadım hallettikten sonra ders çalışmaya başladım. Geç sayılabilecek bir saatte başlamış olmama rağmen totalde en son çalıştığım günden daha fazla çalıştım. Odaklanmam orta düzeydeydi, hafızamı pek kaliteli görmüyorum şu anda.

Ufak bir mindset kurmam, kafamdaki yanlış algıları doğrularıyla değiştirmem işlerimi kolaylaştırıyor.
Bir de not düşmek istiyorum. Masturbasyon tek başınayken pornografi ile beraber olduğu kadar zararlı değil. 100de 1i kadar bile değil muhtemelen. Ancak zararsız mı, hayır. Enerjimi çekiyor, gücümü çekiyor, bu eylemi de onaylamadığım için algılarım bozuluyor, hayata karşı olan ilgimi azaltıyor, bayağı bir zevke muhtaç olmak özsaygımı ve özsevgimi yaralıyor ve mutlu etmiyor. Bittiğinde huzur ve mutluluk getirmiyor. Kandırılma hissi, güçsüzlük, uyuşukluk, tembellik, hayattan sıkılma-nefret... vb hisler getiriyor. Zaten belirtmeliyim ki zararlarını görmezden gelsek ve iyi bir şeymiş gibi addetsek bile bunu tek başına yapmak gerçekten mümkün olmuyor. Bir süre bunu da denedim yakın geçmişte ancak başarısızlıkla sonuçlandı. Pmo 3lüsünü istediğim gibi bunu tek başına da aynı şekilde istiyorum. Elde bu varsa bunu sömürmeye çalışıyorum. Bunu da sonsuz zevk ve mutluluk kaynağı gibi kullanmaya çalışıyorum. Kısacası bu da yalan. Pmonun tamamına geri dönmek için bir adım.

Bugün güzel bir gündü. Çok keyiflendiğim için değil, güzel işler yaptığım için, güçlü davrandığım için, emek verdiğim için. Böyle devam etmek isterim...

13.gün:
Erken kalktım. İşlerimi halledip kütüphaneye düne göre daha erken gittim. Tek sıkıntım kahvaltı yapmıyorum sabah biraz oyalanıyorum ve bir tık daha erken kalkarsam daha iyi olur gibi.
Düne göre bir tık daha fazla odaklanarak ve süre olarak da bir seviye daha fazla ders çalıştım.
Aklıma bazen çok hafif düzeyde 2 gün önceki olay geliyor, bazen de pornografik hayaller geliyor ancak kontrollü davranmaya çalışıyorum.
Bugünden memnun sayılırım. Sadece biraz geç yatıyorum yine...

Sürecinde başarılar dilerim dostum inşallah hepimiz bundan kurtulacağız.

14.gün:
Bi tık daha geç kalktım, kahvaltı yapmadım ve gün boyu baya az kalori aldığımı bugün farkettim. Gündelik işler biraz vaktimi aldı, sonra kütüphaneye gittim. Bugün önceki günlere göre az çalıştım totalde.

Bugün bazı insanların istediği gibi yaşadığını, bu şekilde onaylandıklarını, gerekirse bunun için zaman zaman mücadele ettiklerini ve genel olarak mutlu da olduklarını gözlemledim ve bunun hakkında düşündüm. Ben neden istediğim gibi yaşayamıyorum? Çünkü pmo beni hayatın kendisinden ve içindeki herhangi bir şey için mücadele etmekten, herhangi emek sarf etmekten alıkoyuyor. Pmolu bir hayatın içinde umursadığım tek şey pornografik bir düşünce/hayal/görüntü ve bununla kendim yükselttiğim sağlıksız, yapay, kalitesiz şehveti tatmin etmek. Ardından beynimin bir süre uyuşturulması yani zamanın hızlı geçmesi : çünkü dıştaki hayatla yüzleşmek istemiyorum. Biliyorum ki böyle yaşadığımda, bu eylemleri yaptığımda bir şeyler kaybediyorum. Kaybettiklerimi görmek istemiyorum. Sonra da kaybettiklerimi umursamayacak duruma gelinceye kadar beynime zarar vermece...
Neyse. Kaybettiğim en önemli şey hayatı istediğim gibi yaşamak. Kendi karakterimle, cesurca, güçlü bir şekilde. Bir şeyler başarmak, insanlarla sohbet etmek, kendini geliştirmek, gezmek tozmak, eğlenmek... Hiçbiri ile ilgilenmediğim bu hale kendimi defalarca kez soktum. Ben de bunun sebeplerini tespit etmeye çalışıp yazmaya çalıştım :



Bugün fena bir gün değildi. Emek verdim. Yarını daha verimli geçirmeye çalışacağım.

Sürecinde başarılar kıymetli dostum, düşsen bile kalkmayı bilirsen elbet bir şekilde bu pislikten kurtulacaksın. Relapse olunca direkt sürece başlamak yerine neden süreci bozduğunu ve hatalı yaptığın şeyleri tespit edip bunları kapatman gayet iyi olur, başarılar!

Başarı dilekleriniz ve tavsiyeleriniz için hepinize teşekkür ederim.

15 ve 16.gün:
Pek hoş günler olmadı. Ufak bir kriz, orta seviye bir dopamin alma isteği biraz kafamı karıştırdı. Pbky kitabını tam bitirmeyip tam olarak bu durumlarda ne yapmam gerektiğine emin olamadığım için ne yapacağımı bilemedim. Çünkü kitapta easypeasy adlı kolay yolun irade yöntemindeki gibi gereksiz acılar, zorlanmalar, fedakarlıklar falan içermediğinden bahsediliyor. Ben gece yarı bilinçli halde travmatik masturbasyon yaparak uyandım. Sabah da bundan aldığım dopamin aklımda idi ve yine istiyordum. Önceki günlerdeki rutinime devam etmeyi düşünüyordum ancak sürekli bir zorlanma çekeceğimden, bunun aklımda dönüp duracağından, üstelik bunu yenmeye çalışmanın da -o ana kadar okuduğum kısımdan anladığım kadarıyla- boş bir acı-zorlanma olduğunu zannetmiştim.
Kitabı bitirene kadar okuduğumda anladım ki zaten hemen sonraki sayfalarda irade kullanmaktan bahsediyor.
[Bu arada kitabı çevirenlere çok teşekkürler ancak gerçekten pek iyi bir çeviri olmuş diyemem çünkü çoğu yerde anlamak için çok kafa yormak gerekiyor. Aynı paragrafın içinde farklı mevzulardan bile bahsediliyor bir anda. Yine de emeğinize sağlık.]
Mevzuya dönelim. Yani easypeasy yönteminden benim anladığım şu: Yaptığımız şeyin bir eğlenceden mahrum kalmak, hayatımızdaki en önemli zevkten feragat etmek ve kendimizi hedeflerimiz için sıkıntılı ve sıkıcı bir hayata sürüklemek olmadığının NET BİR ŞEKİLDE bilincinde olmamız çok önemli. Ancak bu hiç kriz gelmeyecek, canımız hiç tekrar bunu yapıp dopamin salgılamak, kolayca-emek vermeden eğlenmek istemeyecek demek değil. Özellikle ilk 3 hafta (benim tahminim 1 ay) bu isteğin gelmesi çok normal. Çünkü bizim eğlenmek için alıştığımız şey bu (bu bir alışkanlık değil bağımlılık tabi hatırlatmakta fayda var) . Aklımıza gelen ilk şey bu. Biz başka şeylerle eğlenebilmeyi tekrardan öğrenmek için de yapacağımız şey kendimizi başka eğlenceler için zorlamak. Enerji sarf etmek istemeyeceğiz çünkü muhtemelen. Alıştığımız şey 3 birim enerjilik bir şeyden 300 birimlik zevk almak. Bütün zararı da burdan verdik beyine ya neyse... Hayatımızı değiştirmek istiyorsak yapacağımız şey eylemlerimizi değiştirmek. Algılarımızı doğru tutmak. Boş acıya gerek yok, gerekli zorlanmanın-sıkıntının da başımızın üstünde yeri var. O kadarı da olsun.

Kısacası kendime not : kolay yolda da irade kullanmak var. Yapmayı canın istemese de, kendini çok kötü hissetsen de yeni bir hayata geçmek için, beyninin iyileşmesi için zorla da olsa yapacağın şeyler var. Sadece bilinçsizlikten dolayı kendini baskıladığını zannetmek, fedakarlık yaptığını zannetmek, bir şeyden mahrum kaldığını zannedip onun acısını çekmek yok. Kısacası akıllı davranmak var ve elbette zaman zaman zorlanmak var. Bir şey olmaz. Açıklamayı Laz Ziya yapsın.

17,18 ve 19.günler:
Bu günler biraz seçim heyecanıyla, sonrasında da belirsizliğin getirdiği boşlukla hiçbişey yapmayarak geçti. 18 ve 19.günlerde artık kalkıp bişeyler yapayım seçime vakit harcadığım yeterli diye düşündüm ancak içimde gayet yüksek seviyede bir isteksizlik var. Nedenini biliyorum ancak bir şey yapamıyorum: Dopamin çekilmesi. Beynimi ve hayatımı düzeltmek için yapacağım eylemleri yapmak istemiyorum, içimden resmen itiyorum, mümkün mertebe kendimi uzaklaştırıyorum bu eylemlerden çünkü hiçbiri bana dopamin vermiyor. Dopamin salgılattırıyorlar ancak malumumuz uygun dopamin reseptörleri yok. Zorla yapmaya çalışmamın yapılacak doğru şey olduğunun farkındayım. Yaparsam bu durumun düzeleceğinin de farkındayım ancak bir türlü motive edemedim kendimi. Ne yapacağım bilmiyorum. Umarım yarın farklı olur.

Oldukça dolu 3 gün geçirdiğim için ve yorgun argın yatağa yattığım için yazmaya pek fırsat bulamadım

20.gün:
Hayatı nasıl yaşamak istediğim hakkında düşündüm. Nelerden keyif alarak, hangi eylemleri yaparak yaşamak istediğimi düşündüm. Ben rezil düşüncelerle yaptığım, yaptıktan sonra iyi hissetmediğim, rahatlamak yerine tam tersine gerildiğim, hayatımın içinde olduğu sürece bunun olmasından hoşlanmadığım, onur-gurur duymadığım, keşke olmasa dediğim ve diyeceğim eylemler ve düşüncelerle ömrümü geçirmek istemiyorum. Şu an ne kadar sıkılırsam sıkılayım, ders çalışmak istemiyim, enerji harcamak istemiyim vs ben bu şekilde yaşamak istemiyorum. Ne kadar düşünürsem düşüneyim başka bir karar vermeyeceğim. Bana mantıklı gelen, doğru gelen, iyi geleceğini bildiğim şey enerjik ve güzel şeylerden keyif aldığım, HER YAPTIĞIM EYLEMDEN KEYİF ALMAK ZORUNDA OLMADIĞIM, sorumluluklarımı bu kadar zorlanarak değil az bir şey sıkılsam bile nefret etmeyerek yerine getirebildiğim (çünkü onları ben seçtim, nefret etmem için bi sebep yok) bir hayat yaşamak isterim. Artık bir karar vermeliyim. O kararı verdim. Bana iyi gelecek yolu seçtim. Şimdilik biraz zorlanabilirim ancak artık arkama bakmak, geriye dönmek istemiyorum. Kısacası gemileri yaktım, eski hayatıma geri dönmek istemiyorum.

21.gün:
Bugün harikaydı Öncelikle sabah erken uyandım. Akranım olan bir tanıdık benden yardım istemişti, sabah erkenden onun işlerini kısa bir sürede hallettim yardımcı oldum. Özgüven kullanmam gereken durumları başarıyla hallettim. (Buradaki bazı ufak aksaklıkları tutup, negatif düşüncelerle kendimi yemeye çalışmak otomatik bir davranış olarak kafamda dönmeye başladı. Daha sonradan bununla ilgili düşünceler kafamda dönerken ve haksız bir şekilde kötü hissetmeye başlarken kendimle konuşarak mantıksız olduğunu farkederek çözmeye çalıştım. Başarılı oldum da sayabilirim.) Daha önceden tanımadığım halde yeni tanıştığım bu arkadaşla bol bol muhabbet ettim, kahvaltı yaptım. Muhabbetten az da olsa keyif de aldım. (az olması muhabbetin kötülüğünden değil dopamin resp. azlığından). Ardından çok takılmadığım 2 arkadaşım ile de sırf takılmak için bir kahvaltı daha yaptım Ardından başka bir tanıdığın ricası daha oldu, biraz daha özgüven kullandım, o işi de başarıyla hallettim. O işi hallederken hayatıma ilham olabilecek biriyle de tanıştım tesadüfen. Bir psikiyatr ile. Sonra biraz ders çalıştım.

Halısaha teklifi geldi. Bu benim için çok önemli. Özgüvensizlikten iyi oynamayacağımı bildiğimden, oynadığımda keyif almayacağımı bildiğimden, bırakın keyif almayı her halısahadan gergin, ezilmiş gibi hissederek çıktığım için bir daha bunu yaşamamak adına çook uzun süredir oynamıyordum. Şunu söylemeliyim, küçükken liseye kadar top oynamadan geçirdiğim tek bir gün yoktu desem yalan olmaz. Çok iyi oynardım, çok keyif alırdım. Günde onlarca maç yapardık. Sonradan farkettim ki bu bağımlılık geliştikten sonra futbol oynamakta bile özgüvensizlik, keyif alamama ve bunlardan dolayı iyi oynayamama durumu gelişti bende son birkaç yıldır. Sırf bu yüzden bugünden önceki son oynadığım maçlarda takım artık beni almak istemiyordu çünkü gerçekten baya kötü oynuyordum. Çünkü maçta gerim gerim geriliyordum, savaşta gibi hissediyordum. Eskiden aynı durumlar yaşanırken ben mücadele ruhu hissedip bu durumdan fena keyif alıyordum. Şimdi gerginlikten başka bir anlama gelmiyordu uzun süredir. Neyse uzatmayayım. Hemen kabul ettim. Güzel bir maç oldu. Çok keyif aldım diyemem ancak güzel hissediyordum. Pek gerginlik hissetmedim, kendi kendimi kafamda ezmedim, germedim bu harikaydı ancak kendime güvensizlik hâlâ duruyordu, eskisi kadar yoğun değildi ama. Umarım tekrar tekrar oynayıp gittikçe daha iyi olurum ve bu eğlencemi tekrardan hayatıma kazandırırım.

Genel olarak harikulade keyif alabildiğim bir gün değildi ancak dopamin reseptörlerimi tekrardan etkinleştirmeye çalışacak çok eylem yaptım. Gerçekten son birkaç yıldaki en dolu dolu geçirdiğim günlerde top list'e girecek bir gündü. Bu günü yaşadığım için Allah'a şükür ediyorum. Daha güzel günlere de kavuşurum umarım.