22.gün:
Bir değişiklik olması adına bugün millet kütüphanesinde ders çalışmaya gittim. Orayı görmek vs güzeldi ama alışkın olmadığım bir ortam olduğu için ve sürekli bir yerleri incelemek istediğim için ders konudunda pek verimli geçmedi ama memnunum gittiğim için. Bugün baya bir yol yürüdüm (20bin adım). Akşam da dizi izledim. Gayet güzel bir gündü. Yine dopamin reseptörlerini açmak adına bir şeyler yapmış oldum.

3 gündür zor bir sınavdan geçiyorum. Fena halde zorlandım. Hiçbir şey yapmak istemedim. En ufak bir eylemi yapmak bana çok bunaltıcı, çok daraltıcı geldi. Üstelik kendimi de motive edemedim çünkü bu işe niçin başladığımı yani nedenlerimi bile unutmuş haldeydim. Beni heyecanlandıracak bir şey bulamıyordum doğru bir eylem yapabilmek için. Önümde zor bir eşik vardı ve ben onu geçmek için yeterli morali bulamıyordu, yeterli kararlılığı gösteremiyordum. Bu zor eşiği geçmek için sebebim ya da sebeplerim ne? Bu zorlantıya değmez gibi geliyor. Sonuçta beni 5 dk sonra zevkin doruklarına ulaştıracak anında haz verecek bir şey yoktu ki ne yapsam. Yapacağım şey en fazla uzun vadede bana faydalıydı ama o fayda da umurumda gibi görünmüyordu, beni heyecanlandırmıyordu. Ha, fape geri dönmek de çok umrumda değildi. Sadece zor ile mücadele etmek için bir sebep ve motivasyon bulamıyordum. Bunun en büyük nedeni de o eylemin bana dopamin salgılatmayacağını ve bunun da bir anlık değil bir süre süreceğini bilmemdi. Bu durum içimi daralttı canımı sıktı. Herhangi bir eylemi yapma fikri içimi daraltıyordu. En azından hiçbir şey yapmadan durayım diye yatağa çekiliyordum.

Bugün
Her şeyden vazgeçtiğimden beri sorguluyorum her şeyi. Böyle yaşamaktan memnun muyum? Niçin dışarıdaki hiçbir şey ilgimi çekmiyor; gerçek bu mu, yoksa ben böyle hissetmeye mahkum muyum bir bağımlılık yüzünden?
Düşündüm. Hayatımda pmo var, başka hiçbir keyif yok. Gerçekten hiçbir keyif yok. Hiçbir olumlu eylem, iş, hareket yok. Hasta gibi yaşıyorum ve bundan çoğu zaman hiç rahatsızlık duymuyorum. En çok yaptığım şey hayattan kaçıp yatağıma sığınağıma çekilmek. Yüzüm gülmüyor. Diğer insanların gülüyor. Bir şeyler yapıyorlar, eğleniyorlar, takılıyorlar. Ben hiçbir eylem yapmak istemiyorum. Ve bu normal geliyor. O zaman diğer insanların hepsi sahtekar mı? Numara mı yapıyorlar? Hayır. Çabaladığım günlerde ben de yavaş yavaş keyif almaya başlamıştım. Kayda değer seviyelerde keyifler değildi ama gelişme olduğunu söyleyebiliyordum ve bu 1 2 puanlık gelişmelerden çok memnundum.
Hasta gibi sürekli yatmak, hiçbir şey yapmamak, sahip olduklarının elinden yavaş yavaş kayması ve bunu umursamamak, kazanabileceklerinin, yaşayabileceğin anların, fırsatların kaçması ve bunu da umursamamak, yüzünün günlerce gülmeyeceği kadar mutsuz, tatminsiz, huzursuz olmamak ama bunu beyninin görmek ve kabul etmek istememesi, böyle böyle gençliğini yitirmek ve daha bilumum şey...
Hiç hoş bir hayat yaşamayıp bir de bundan rahatsızlık bile duyamayacak kadar hasar görmüş olmak.
Kendimi bundan kurtarabilirim. Orda güçlü davranamadım ama şimdi güçlü davranmak için, sonuna kadar gitmek için sebeplerimi yazacağım. Çünkü zor anlarda unutuluyor bunu gördüm.

Neden yeni bir hayata geçiyorum? Neden sonuna kadar savaşmak için yola çıktım:

- Mevcut hayatım orgazm üzerinden dönen eylemlerin, ahlaki, insani ve inancım doğrultusunda benim onaylamadığım yanlış kullanımlarla beni bir uyuşturucu bağımlısı gibi tutsak etmesi ile geçiyor. Gün içinde birkaç dakika dışında hiç keyif almıyorum onu da bırak hayattan nefret ediyorum bu şekilde yaşarken.
Aklıselim şekilde ne zaman düşünsem bundan memnun değilim, ancak çoğu zaman bunu bile farkedemeyecek kadar beyin hasarına sahibim (maalesef).
Bu kuyudan kendimi kurtarmak kendime yapacağım en büyük iyilik. Çevreme, sevdiklerime hatta belki ülkeme ve dünyaya bile uzun vadede faydası olacak tabii ancak önemsediğim ilk kişi KENDİM.

- Artık onaylamadığım eylemlerle ve takdir etmediğim yaşam tarzıyla yaşamak değil; yapmaktan hem gurur hem keyif duyacağım eylemlerle ve tatmin olacağım, keyif alacağım, onur ve gurur duyacağım bir duruş, bir yaşayış ile hayatımı sürdürmek istiyorum. Kendimi şu aşamada buna adapte etmek istiyorum. Gereken bedelleri bunun için ödüyorum. İSTEDİĞİM GİBİ YAŞAYABİLMEK İÇİN.

- Korkak yaşamak istemiyorum. Güçsüz yaşamak istemiyorum. Tembel, sorumluluklarını yerine getirmeyen, kalitesiz, sıkıcı, sağlıksız, keyifsiz, dışarıdan izlemek bile istemeyeceğim bir hayat yaşamak istemiyorum.

- Özgüvenli, özsevgi ve özsaygı sahibi, çeşitli başarılar, deneyimler, tecrübeler, kendine güvenen, bu hayatta hobileri ve keyifleri olan ve bunu özgürce yaşayabilen, cesaret gösteren, mutlu bir insan olmak istiyorum.

- O kadar da zor olmayan eylemleri yaparken canım çıkıyormuş gibi hissetmek istemiyorum. BU DOPAMİN ÇEKİLMELERİNİ AŞTIĞIM GÜNLERE GİTMEK İSTİYORUM. HER ŞEYİN BU KADAR ZOR GELMEDİĞİ GÜNLERE...

- Sürekli kendi başarısızlıklara sürüklemek istemiyorum. KENDİME BAŞARILAR VE DENEYİMLER KATMAK İSTİYORUM.

- Hayatı zavallı modunda yaşamak istemiyorum. CESURCA, ONURLUCA, ENERJİK YAŞAMAK İSTİYORUM.

- Sürekli fiziksel ve mental olarak enerjisiz hissetmek istemiyorum. Kötü beslenmek istemiyorum. GÜN BOYU FAZLASIYLA YETECEK KADAR ENERJİ ALMAK VE HARCAMAK İSTİYORUM.

- Kendi potansiyellerimi ve hayatımı iyi değerlendirmek istiyorum.

- İnançlarım ve değerlerim doğrultusunda kaliteli ve anlamlı bir hayat yaşamak istiyorum.

- Hayattan güzel ve zaman zaman da yüksek keyifler almak istiyorum. Sanat, spor gibi kaliteli keyiflerden bahsediyorum. Güzel yaşamak istiyorum. Kendimi sonucunda kötü hissettiğim, doğru olmadığını ve bana zararı olacağını bildiğim eylemler yaparak ömrümü geçirmek istemiyorum.

Hedeflerim, yaptıklarım, yapacaklarım bugün, yarın veya 10 dk sonrası için değil. 5 dk sonra çok keyifli hissetmek için değil. 90 gün sonrası için, uzun vade için, tüm hayatım için.

31.gün
Sanırım bundan sonra sadece yazmak istediğim günlerde yazacağım.

Birkaç gündür yine bir hafif sıkılma ve bişey yapmak istememe hali vardı. Eski karanlık hayatıma geri dönmek de istemiyorum bir yandan. Ama yapacağım herhangi bir şeyin bana hiç keyif vermeyeceğini de biliyordum.

Dün sabah erken kalkıp birçok işi halletme planı yaparak yattığım halde hiçbir şey yapmadan, bol bol uyuyarak ve boş vakit öldürerek geçirdim günümü. Akşama doğru kendime içten içe kızmayı suçlamayı bırakıp biraz temizlik yapıp, yemek yiyip, bir dizi izleyip yattım.

Bu sabah yine kalkasım gelmediği halde bir nedenden dolayı kalkmak zorundaydım ve kalktım (seçim değil ). Farkettiğim şey şu: Yatakta uyanmayı ya da gözümü ilk açtığım anda enerjiyle dolup taşma gibi ütopik beklentilere gerek yokmuş. Kalkıp yavaş yavaş hazırlandım ve gittikçe uykum açıldı. Sonra gayet güzel, verimli bir gün geçirdim elimden geldiğince.
Sanırım güçlü davranmakla ilgili algımı değiştirmem daha iyi olur. Güçlü olmayı sürekli agresif bir hiperenerji haline sahip olmak olarak düşünmeye gerek yok. O enerjiyi yönlendirdiğimde güçlü bir şekilde birçok eylem yapabiliyorum tamam ama sürekli o hali beklemeyeceğim artık. Kendimi harika hissetmediğimde, hiçbir şey hissetmediğimde ya da bazen kötü hissettiğimde kalkıp yavaş yavaş bir şeyler yapmak, gündelik işlerimi, sorumluluklarımı yerine getirmek de güçlü davranmak diye düşünüyorum artık.

Yarının daha verimli geçmesi dileğiyle...

34.gün
Derslere gayet iyi odaklanabiliyorum.
Genel olarak pek keyif almıyorum.
Tetikleyicileri iyi yönetmeye çalışıyorum, başarılı sayılırım.

Sorunlarım:
Alarm ertelemek alışkanlık halini alıyor.Alarm ilk çaldığı anda kalkasım gelmiyor. Gündüz uyuduğumda da aynı şekilde.

Kendimi çok güçsüz ve kendine güvensiz hissediyorum. Kötü bir tanımlama ancak yarım erkek gibi

Bir de bugün biraz az uyuduğumdan mıdır nedir, özgüvenli davranmak için motivasyonum yok gibiydi. Sanki hiç bu taraklarda bezim yokmuş gibi bir algı ile geçirdim sabahı ama idare etmeye çalıştım. Hiç çabalamayıp bir kenarda kimseye görünmeden yaşamadım ancak çok aktif yaşamaya çalıştım da diyemem. Yine de fena davranmadım.
Bir kenara çekilip dopamin reseptörlerinin tekrardan açılacağı günü beklemenin yanlış olacağını düşünüyorum. Çünkü o şekilde yaşadığımda gelen moral bozukluğu beni çökertiyor, bozmaya kadar da götürebiliyor. Her halükarda istemesem bile özgüvenli ve enerjik bir rol yapmak daha iyi olur benim için diye düşünüyorum.

35.gün
Krizler ve can sıkıcı günlerin başlamakta olduğunu hissettim. Sakince yönetmeye çalışıyorum. Artık yeniden karanlık dünyada yaşamak istemiyorum.

Hiçbir şey yapmak istemez bir haldeydim. Yine sadece yatakta yatıp hiçbir şey yapmak istemediğim dönem başlıyordu farkediyordum. Bir kez daha bu döneme geldim. Bu sefer daha iyi yönetmek istiyorum: İyi şeyler yaparak bu dönemi atlatmak.
Yaşadığım yere biraz uzakta bir Kick-Boks salonuna yazıldım. Spora farklı bir daldan geri dönecek gibiyim. Ufak ufak vücut geliştirmeye de başlasam güzel olur düşüncesi var kafamda çünkü görünüşümü pek beğenmiyorum bu aralar.

36.gün
Sabah bir türlü uyanamıyorum. Patolojik bir uyanmaktan kaçma hali var üzerimde. Çalan ilk alarm beni çok kötü hissettiyor. Ertelemek daha sonra uyanmak istiyorum. Erteliyorum yarımsaat sonrasına vs. O alarm çaldığında da 10dk daha uyumak istiyorum. 10 dk daha uyuyorum sonra bir 10dk daha erteleme isteği. Size yemin ederim bu şekilde alarm erteleyerek öğlene kadar uyuyorum ve yanlışlıkla birinin aramasıyla vs uyanıyorum. Sonra moralim içten içe bozulmuş oluyor ve hiçbir şey yapmak istemiyorum.
Bugün de böyle oldu.
Şu an bu sorunu nasıl çözeceğimi bilmiyorum ancak çözmezsem pek bir şey yapamıyorum gün içinde. Moralim bozulmasa da pek vakit kalmıyor ki bir şey yapmaya.
Bu kadar uyku ihtiyacım olamaz biliyorum. Sabah uyanmak da bu kadar zor olamaz onu da farkettim. Oda arkadaşım dahil diğer insanların bu kadar zorlanmadığına eminim. Her gün kalkıyorlar, bir kere işlerine, derslerine gitmediklerini görmedim. Bu kadar kötü hissederek uyanmayı reddetmek zorunda kalmak belli ki şu anki bana özgü. Belki bir de depresyon hastaları böyledir.
Eski ciddi süreçlerimde de bu sorun vardı.Umarım bu sefer bunu çözebilirim. Bu şekilde kafam da düzgün çalışmıyor, enerjim ve moralim de kalmıyor. Geç kalkıp bir şeyler yapsam bile günlük potansiyelimin bir kısmını çöpe atmış oluyorum. Bir de itiraf etmeliyim erken (aslında vaktinde) uyandığım günler çok daha bereketli ve dolu dolu geçiyor, bunu yaşamak daha güzel.

40.gün
Birkaç gündür zorlu anlar geçiriyorum ancak bundan bahsetmeyeceğim. Bu zor günlerden çıkardığım en önemli tecrübe sabır bu yoldaki en önemli level atlatan şeylerden biri.

Bir de biraz basit bir yapıyla kendimce kafamda kabataslak çözümlediğim en sıkıntılı günlerin dinamiğini anlatmak istiyorum. Bilimsel araştırma özeti yazmıyorum, şu ana kadar bildiğim parçaları basit şekilde birleştirdim diyebilirim. Belki birilerine bir faydası olur diye yazılı kalsın istedim:

En zor günlerden bahsediyorum. Flatline günleri olabilir veya daha flatline evresine girmemişsinizdir ancak hiçbir şey yapmak istemediğiniz, daha doğrusu pmo ve pmo ürünleri dışında bir şeyin ilginizi çekemediği günler.

Pmo uyuşturucusu bağımlılığınızdan dolayı kafanızda kalan belki tek reseptör takımı pmo ile ilişkili reseptörler. Birkaç gündür bir şeyler yapıyorsunuz ders çalışmak, kitap okumak veya spor gibi ancak o kadar da keyif almıyorsunuz. Nedeni bunları yaparken salgılanan dopamini algılayacak reseptörler çoktan kapanmış.
İlk günler bir şekilde idare edildi, önemsenmedi. Ancak günlerdir, belki haftalardır kaydadeğer dopamin-reseptör etkileşimi yaptıracak bir eylem yapılmadı. Beynin de sabrı tükendi, görevini yapamıyor ve diğer organlar gibi kendi işlevini yerine getiremediğinde tepki veriyor : DOPAMİNİ TEKRAR HİSSEDENE KADAR DEPRESYON! Peki dopamin-reseptör etkileşimi sağlattıracak aktiviteler neler? Muhtemelen tek bir eylem var : PMO (bazılarında belki hâlâ başka hobiler vs kalmış olabilir - örn. PC oyunları - bağımlılık düzeyinize göre değişir)
Böyle günlerde ya pmo dışındaki dopamin salgılattıran nadide eylemlerinize tabiri caizse abanırsınız ya da güçsüz bağımlıların yaptığı gibi pmonun etrafında dolanırsınız. Neyi kastediyorum, örneğin İnstagramda gezinip tetikleyici içeriklere bakmak veya direkt edging tarzı işlere bulaşırsınız.

Peki ne yapılmalı? Tam da bu günler sizin beyninizi dolayısıyla hayatınızı değiştirecek günlerdir diye düşünüyorum. Beynin bütün kartlarını oynadığı, düşünceleriniz bulandığı, nereye gittiğinizi, hedefleriniz unuttuğunuz ya da önemsemiyormuş gibi hissettiğiniz bu günlerde eğer doğru eylemleri yapmaya gayret ederseniz -EVET İRADELİ-GÜÇLÜ DAVRANMAKTAN VE SABRETMEKTEN BAŞKA ÇARE YOK- beyin bir süre depresyon dozunu arttıracak ancak sonunda pes edecektir. Hiçbir şey sonsuza kadar sürmüyor bu manipülatif depresyon da süremez. Doğru eylemler sizin hayatınıza göre değişebilir, örn. çoğumuz için ders çalışmak, kitap okumak, spor yapmak, müzik aleti çalmak, işinize odaklanmaya çalışmak vs vs...
Çocukça gelebilir ancak intak sanatı yapmaya çalışarak anlatırsam daha basit olur gibi:
(Beyin) : Saatlerdir/günlerdir dopamin için kendimi yırtıyorum. Dopamini hissettirecek tek eyleme (pmo) yöneltmek için kullanmadığım hormon kalmadı ama o eylem yapılmadı. Yapılan eylemler: ders çalışmak, kitap okumak, yürüyüş yapmak. Buna devam edemem. Dopamin-reseptör etkileşimi sistemin işleyişinin devam etmesi için elzem, oyuncak değil. Yapılan eylemler için dopamin reseptörleri oluşturuyorum ki etkileşimi burdan elde edebileyim.

Şundan da bahsedeyim: kendi adıma konuşursam böyle günlerde kendime hedeflerimi, yola çıkarkenki nedenlerimi anlattığımda pek de işe yaramadığı, beni motive edemediği çok oluyor. Bıkkın halde yataktan çıkamıyorum ve hedeflerimi vs hatırlamak bana kısa bir süre iyi hissettirse de her şeyi düzeltmiyor. Bazı insanlarda işe yarıyor olabilir, öyleyse güzel. Ya da kendime pmo eylemlerinin bir faydası olmayacağını, hayatımdaki sıkıntıları düzeltmeyeceğini, bana mutluluk getirmeyeceğini söylesem, binbir yolla kanıtlasam bile beyin "tamam" deyip vazgeçmiyor. Belli ki bu eşik geçilecek başka yolu yok. Geçeceğini bilerek, sabrederek, iradeli ve güçlü davranmaya çalışırsak başaracağımızı düşünüyorum.

Şunu da düşündüm, bu sıkıntılı günlerde yatmayı uyumayı bugünlerin geçmesini beklemeyi tercih ettiğim zamanlar oldu benim de. Peki bunun bir faydası olabilir mi? Hissedilen depresyon kısmında olabilir. En azından çöküntü hissini sağlattıran nörotransmitterler veya hormonların (kim görev yapıyor bilmiyorum) etkisinin azalma ihtimali yüksek. Biraz daha hafif depresyon halindeyken doğru eylemleri yapmaya çalışabiliriz. Ancak uyumanıza rağmen kaydadeğer bir azalma görmezseniz bu sizin moralinizi daha da bozabilir.
Kısacası çok sağlam bir yöntem değil ve her halükarda yol aynı kapıya çıkacak : Bu en sıkıntılı günlerde doğru eylemleri yaparak basamak atlayacağız. Kendimizi kandırmaya gerek yok, bunu kabullenelim. Sadece güneşli günlerde yürüyerek bu yolu alamayacağımız belli.

45.gün
Başka arkadaşların bahsettiği anlamsızlık ve birçok şeyin boş gelmesi hali bende de meydana geldi 2-3 gündür. Acaba neden bu düşünceler fap yaptığım dönemde gelmiyordu da şimdi geliyor? Beyin biraz sağlığına kavuşmaya başladığı için bu konularla ilgili enteklektüel bölümler tekrar çalışmaya başladı? Ya da bu da her şeyi bozmak için bir beyin oyunu mu?
Açıkçası ben şu an bozmaya karşı aşırı yüksek bir istek duymuyorum ama isteksizim de diyemem asla. Bir şekilde kendim tarafından kandırılsam bozmam mümkün tabii ki, ihtimal her zaman gözümün önünde.
Diğer yandan hedeflerim ya da hayatın kendisi, gidişatı, seçimlerim konusunda da bir anlamsızlık hakim. Çoğu şey hakkında niçin bir tercihte bulunmam gerektiğine bile anlam veremiyor. Gökten bir anda yeni düşmüş gibiyim hayata. Ne oluyor bitiyor anlamıyorum. Ne tercihi, ne eylemi, ne geleceği...? Tüm bunlar nereden çıktı. Ders çalışmak ve bilimum şeyi şu an neden yapmam gerektiğine tatminkar bir yanıt veremiyorum. Yapmayasım da yok, nefret etmiyorum. Sadece bir boşluk ve anlamsızlık hakim. Kendimi kötü hissetmiyorum. Ama bu şeyleri yapmak için niçin kendimi zorlayayım? En başta niye çıktığımı unutmuş gibiyim de biraz aslında. Bilmiyorum nereye varacak