Evet,yine yeni yeniden sürecime başlıyorum. Yaklaşık 12 yıldır bağımlıyım ve 24 yaşımda okulumu 2 sene uzatmış bir veterinerlik öğrencisiyim. Beynim artık bitmiş durumda. Hiçbir şeye odaklanamıyorum, sürekli dikkatim dağılıyor, öğrenme kabiliyetimi kaybetmiş durumdayım. Kendimden uzun süredir nefret ediyorum. Herhangi bir konuda kabiliyetim ,öne çıkabileceğim yeteneğim yok. Aşırı derece anksiyetem var, özgüvensiz ve cesaretsizim, hayata dair umudum da yok. Uzun süredir intiharı düşünüyorum. Küçüklüğümden beri duygusal ve içime kapanık biriydim zaten bu bağımlılıkla beraber artık bu durum iyice hayattan soğuma seviyesine geldim. Hayatta heves ettiğim peşinden uzun süre gidebildiğim hiçbir şey yok. Az önce zor derslerimden birinin bütünleme sınavından çıktım. Berbat geçti yine. Aslında çalıştım diyebilirim. Ama sistemli değildi. Ezberim de iyi olmadığı için çaktım kısaca. Küçükken çok başarılı birisi olmama rağmen yıllar geçtikçe başarım giderek azaldı ve artık bitik durumdayım. Hayata dair hep gereksiz korkularım vardı zaten yaş arttıkça bu katlandı. Psikoloğa da gitmeme rağmen bir çözüme ulaşamadım düşüncelerimden bir girdap içinde kayboldum. Ne sürece dair ne de hayata dair motivasyonum var. Artık herhangi bir şeyle alakalı uğraşmak istemiyorum. Kendimden bıktım. İntihar en mantıklı senaryo galiba. Ne yazık.. Bazı insanlar maalesef böyle yaratılıyorlar. Sorunlarıyla baş edemiyorlar ve hayatlarına son veriyorlar. Kaderimiz kendi elimizde gibi laflara da artık inanmıyorum. Zihnimi iyileştirmek için, bağımlılıktan kurtulmak için çok yol denedim. Pbky yı defalarca bitirdim. Notlar tuttum. Akademinin her içeriğini okudum. İzledim. Kamp gruplarına katıldım. Meditasyonlar yaptım. Nefes egzersizleri yaptım. Yine de bu süreçten kurtulamadım. Ne yapalım, dediğim gibi bazı insanlar kendileriyle baş edemiyorlar. Çok kötü bir çocuklukta geçirmedim aslında. Muhafazakar bir ailede doğup büyüdüm. Ailem hep korumacıydı. Orta direk bir aileydik anne baba memur işte. Annem genel olarak sinirli, babam ise çok sesini çıkarmayan birisi. Ben annemin azarlarıyla büyüdüm. Okulu uzatmama benim kadar onlar da üzüldüler fakat çok üstüme gelmediler. Pandemi döneminde günlüğüme yazdığım intihar notlarımı okudukları için artık daha ılımlılar sağolsunlar. Keşke iş o raddeye geldikten sonra böyle olmasalardı fakat böyle oldu. Başarılı arkadaşlarıma baktığımda ailelerin üzerlerinde çok baskı yapmadıklarını görüyorum. Bilmiyorum belki yanılıyorum ama beni daha serbest yetiştirebilirlerdi belki ama onları da suçlamıyorum tabi eninde sonunda onlarda mükemmel yetiştirilmediler. Eskiden öyle değildi tabi. Tabiri caizse ağzıma sıçardı annem. Sınıfımda başarılı olmama rağmen annem yine de azarını eksik etmezdi. Lisede başarım giderek düştü. Üniversitede zaten ilk senemde sınıf tekrarına kaldım.
Neverfap kurulduğundan ve öncesindeki forum sürecinden haberim olmasına rağmen asla kurtulamadım bağımlılıktan. Babamda da bu tip bir bağımlılık mevcut. Küçükken onu defalarca pmo yaparken yakalardım. Bu travmalarda galiba bende buna yol açtı. Neyse çok uzattım dediğim gibi ne kadar kaderimiz elimizde algısı yapılsa da bazı insanlar bazı hastalıklarla doğup ölüyorlar. Psikolojik hastalıklar ve bağımlılıklarda buna dahil. Fiziksel bir bulgu olmasa da kafanın içi öyle olmuyor. İnsanın en çok içini acıtan durumlardan birisi de bu oluyor. İlk bakışta bir sorun yok gibi duruyor. Ama aslında bitik durumdasın. Ne kadar çabalarsan çabala bir yere varamıyorsun. Hep değişmeyi daha girişken, atılgan, çalışkan olmayı istedim. Ama hep kafamdaki kara deliklere yenildim. Sebebini pmo bağımlılığında aradım. Ama emin değilim. Ben zaten sorunlu olduğum için pmo bağımlısıyım. Anksiyetem ve psikolojik sorunlarım olduğu için pmo bağımlısıyım ve bunun çözümü de maalesef çok zor. Hayatta herhangi bir reaksiyon alamıyorum. İçe dönük olduğum için dertlerimi sıkıntılarımı da çok zor anlatıyorum insanlara psikologlara. Ve en ufak bir çözüm arayışımda hemen kafamın içindeki o negatif ses bana engel olmaya çalışıyor. Yeni süreçlerime başlarken de oluyor ders çalışmaya başlarken de. Artık yazarken yoruldum. Bahsetmek istediğim bir şeyler daha vardı ama aklıma gelmiyor. Ben kendi kafamın içindeki cehennemde yaşayan bir insanım. O yüzden intihar edince varsa eğer cehenneme gidip gitmemekten çok çekinmiyorum. En azından kimseye bir zararım yoktu diyebileceğim. En büyük zararım kendimeydi ona da engel olacak kadar güçlü değildim maalesef. Dediğim gibi arkadaşlar bazı insanlar böyle olurlar. Ne kadar kontrol onlardaymış gibi gelse de aslında değildir. Cesaret edebilirsem hayatıma son vereceğim. Başka şeylere edemedim belki buna ederim. Okuyan arkadaşların başını ağrıttıysam kusura bakmayın biraz iç dökümü gibi bir şey bu. Böyle yazdığıma bakmayın acısız bir intihar yolu bulursam anca öyle ederim acı çekmek istemiyorum. Benden bu kadar.
