İçimdeki duygular hakkında saatlerce yazabilirim. Bir sürü negatif cümle kurabilirim. Kendimi ne kadar sevmediğim ve ne kadar aşağılık bir varlık olduğumdan bahsedebilirim. İçimdeki hırs yaşama tutunma arzusu bu hayatta bir şekilde kalıcı olmak arzusu varken bir yandan kafama sıkıp tek kurşunla bu meseleyi sonsuza kadar kapatabilmeyi çok isterdim. Size içimin en kuytu köşelerinde kalan hislerimi yazmaya çalışıyım. Sanki çok farklı bir şey anlatıyormus edasiyla yüzyıllar boyunca yazılmamış şeyler yazıyormuş edasıyla yazabilirim. Kendim hakkında sahip olduğum yargılar ve yergiler hakkında konuşabilirim. Sahip olduğum bu dünyalık hırsları dizginlemek için kendimi dipte hissedip ilerlemek için engel olarak önüme böyle bir bağımlılık koymuş olmamı nasil yorumlayabilirim? Yaşamak isteğiyle. Dibine kadar yaşamak her anı dolu dolu geçirmek büyük insan olmak ilim sahibi olmak hayırsever olmak iyi bir eş iyi bir arkadaş olmak. Her şey olmak isterken bir tek kul olabilmek gerektiğini unutmuş bu gafil nefsim gün geçtikçe kuvvetlenip beni yok ediyor. Ben kimim sahiden kim olmak istiyorum? Ben iyilerden miyim kötülerden mi? Çaba harcamadigim her saniye daha beter olduğumun farkında olsam da acı ceken vicdani yanımı susturmayı öğrenmiş bir zavallıyım. Hayatımın gidişatını düşünmekten sahip olmadığım şeyler hakkında hayiflanmaktan yaşadığım şu dakikalarin kıymetini bilmez oldum. Yaşama isteği ile bu kadar dolmuş bir canlının aynı zamanda ölme isteği ile cebelleşmesi hayatın bir ironisi değil de nedir? Ben hiç imtihan edilmeyeceğini zanneden bir zavallıyım. Bu konularda imtihan olacağım hiç aklıma gelmezdi. Ben bilsem bu yola girer miydim şimdi neden çıkamıyorum. Hayatın beni bu aşamaya getirmesini anlamı nedir ve neden bu şekilde imtihan oldum? Neden başka bir sınavım olmadı beni can evimden vurdun Allahim. Ve sen bana yardım etmez merhamet etmezsen ben kaybedenlerden olacağım. Aslında burdaki trick nokta da bu. Biz ne yaparsak yapalım Allah merhametli davranmazsa her şekilde kaybeden olabiliriz. Bu yüzden amelimize de güvenemeyiz. Elimizde tek kalan şey dua oluyor. Elimi açmaya da utanıyorum. Bu günahlar içinden çıkmadığım her saniye Allah ile aramda kapanmayacak uçurumlar açılıyor. Ne kadar cabalasam da olmayacak gibi hissediyorum. Herkes gibi. Bir gün umitvar olabilirim bir gün aniden diplerde hissedebilirim. Bunlar normal şeyler elbette. Peki öyle olsun. Bu kisiligimle kendimi nasıl sevip sefkatli davranabilirim ki. Bana bu ogretilmedi. Hayattan nefret ediyorum daima mutsuz bir yanım var. Cunku bir hayatımız yok. Çalışmak ise gitmek,ki buna da şükretmeye çalışıyorum, eve gelip yatmaktan başka ne yapıyorum. Hayatımı yaşadığım o kısa zamanlardan ibaret sayıyor. Bir hayli az yaşamış olduğum için içim sıkılıyor. Biran önce ölsem ne olacak. Cennete gidemeyeceksem neye yarayacak ölmek. Herkese tavsiye vermekte üstüme yok sanki en doğrusunu bilirmiş edasıyla üst perdeden konuşuyorum. Ben ne yapıyorum ki tavsiye veriyorum. Ben aşağılık bir insanim. Bu forumda olduğum için kendimden utanıyorum. Kendimi düşürdüğüm için alcalttigim için özür dilerim kendimden. Kendimi geliştirmek yerine ota boka aşık olup kendimi üzmekten. Varlığımla bu kadar savaşmaya değer miydi? Sanmam. Kendimi biraz olsun sevmeyi olanları kabul edip gelişime odaklı olmayı çok isterdim. Yeterince yapmıyorum. Ama benim için hiçbiri yeterli degil. Gözümde hiçbiri. İnsan hep daha fazlasını istiyor. Bu hırs huyumdan nefret ediyorum. Faydasız ilim diye bir şey de var. Cok bilmenin neye faydası var. Ne biliyorum ki şu hayatta. Bir *ok bildiğim yok.
Bunlari yazma sebebim ne? Birinin hayatını kıskanıp buraya geldim bunları yazdım. Geçmişteki benden geride olduğum için katlanamiyorum. Hiçbir zaman eskisi gibi iyi bir insan olamayacagim bunu nasıl inkar edebilirim nasil alnımı secdeden uzaklastiririm? Nasıl böyle bir insan olduğuma hayret ediyorum. Başka insanlara şaşırır nasıl öyle olmuş derdik? İnsan işte hepimizin aldanma potansiyeli yok mu? Her konuda kendime guvenmezken bu konuda kendimden nasıl emin olabilirim? Allah rahmet eylesin iyi biriydim. İçimdeki iyi insanı ben öldürdüm baş edemediğim şeylerle yüzleşmek yerine günahlara batıp kendimi yok ettim. Bu benim suçum. Eski ben bile daha iyiydi işte bu acı gerçek. 8 9 yıl önceki kendisini özlüyorsa insan bu acı bir şeydir.
Her seyde bir hayır olduğuna inanıyorum ancak bunda ne gibi bir hayır olabilir. Beni öldürmeyen acı guclendirdi mi. Bu kadar günaha batmisken hala umitli olup yaşamak miydi mesele? Allahim benimle bunu kast etmeye gerek var mıydı? Elbetteki benim suçum. Hem suçlu hem güçlüyüm. Her gün kendi yargicim olup idam cezası verirken kendime senin merhametine sığınmaktan başka bir çarem olmadığından yaşama tutunuyorum.
Bu kadar karamsar olduğum için kendimden nefret ediyorum. Beynimi ve ruhumu bu şekilde doldurduğum için varlığımı kabul etmeyip isyanlar ettiğim için özür dilerim Allahim. Ben günahkar bir pisligim bizlere merhametinle muamele et. Amin
