13 Devam

Rapor 26-27 Mart arası degil miydi?

34 -SEDOU12 devam
Bu hafta genel olarak iyi gibiydi quizlerim istediğim düzeyde geliyor şuanlık bunhaftada vizelerim var kamp yapıcam onlar için onun dışında bi kaç mevzu var onları sonra detaylandırıcam(sosyal mevzular) bi düzen oturtmaya çalışıyorum şuanda çevrem buna çok musait değil gibi

29 devam

Ragnar Odinson' Alıntı:

Rapor 26-27 Mart arası degil miydi?

Genişletmek için tıklayın ...

Değil dostum her hafta sonu cts ve pazar.

34 kişilik büyük bir birliğin içinden sadece 6 kişi kaldık ve siz onlardan birisiniz.
Yani artık sıradan biri değilsiniz,
her 7 kişiden sadece 1’i bu noktaya kadar geldi ve siz hala ayaktasınız!
Bu bir tesadüf değil, bu sizin karakterinizin, azminizin ve iradenizin sonucu.


Ama yol daha bitmedi. Önümüzde hâlâ 68 gün var. Zor olacak mı? Evet. Yorulacak mıyız? Kesinlikle.
Ama unutmayın: “Acı geçicidir, vazgeçmek ise sonsuza dek sürer.” – Lance Armstrong.
Bu kalan günler sizi zayıflatmak için değil, daha güçlü hale getirmek için var.


Her yeni gün, vazgeçenlerin aksine bir kez daha "Ben buradayım!" deme fırsatıdır. Şimdi yalnız değilsiniz, birbirimizin kalkanı, desteği ve ateşiyiz. 90. güne kadar bu ateşi söndürmeden taşıyalım. Ve o gün geldiğinde, dönüp arkaya baktığınızda sadece bir meydan okuma değil, hayatınızın dönüm noktasını görmüş olacaksınız.

19 devam.

34-SEDOU12 Devam

Artık 3 kişiyiz.

30 gün önce 34 kişi olarak çıktığımız bu yolda 3 kişi kaldık neredeyse %9 kadar başarı oranı var.

Kalanlarla yola devam dostlar.

19 devam.

An itibariyle King Elessar ile beraber bu yolda yürüyen 2 kişi kaldık.

E madem kemik kadro ile ilerliyoruz biraz sizlere sürecin detaylarından bahsedeceğim.

Aslında benim sizlere anlatacağım zafer nasıl kazanılırdan ziyade, hani bir adam vardır ya savaş filmlerinde, uzun süredir ordudadır, düşman ile uzun süredir savaştadır, birçok kelle almıştır, yüzünde veya vücudunun bir kısmında düşmanlardan kalan bazı yara izler taşır. Sonra yeni bir asker gelir birliğe, Düşman askerleri saldırya geçmek üzereyken alarm verilir. Bizim tecrübeli asker rahat bir biçimde silahını temizliyor veya bıçağını biliyordur. Acemi asker ise ona öğretilen teknik bilgileri içinden korkarak hızlı hızlı tekrar ediyordur. Heh işte ben oradaki bıçağını aheste hareketlerle bileyen tecrübeli asker gibi hissediyorum. 8 yıldır savaşın içindeyim. 25 yıllık bir bağımlılıkla mücadele ediyorum. Bırakın da bıçağımı aheste bileyeyim. Bazen savaştan veya düşman öldürmekten korkmak yerine durumdan zevk alma kısmına geldiğimi düşünüyorum.

Adadan elenmişte olsak tecrübelerimi paylaşmak isterim tabi önce bunları derleyip toplamam lazım muhtemelen yarın buraya güzel bü paragraf yazarım uzun zamandır yazkakmidtediğim bir yazıydı son mesajıyla oldschool gerekli ilhamı verdi bana yarın görüşürüz

Öncelikle neden elendimi anlatıyım:Bayram öncesi vizelerim bitti tatilde rahattım yani bide üstüne bayramdan sonraki haftada kendime tatil verince(Bu haftada evdeyim kafa tatili yapıyorum devamsızlığım hiç yoktu ve çok yorulmuştum son zamanlarda)
Evde ister istemez düzrn bozuldu tekrar koruyamadıkta ev boş çünkü çoğu zaman
Fap yapmasamda tembellik yaptım sosyal medyaya fazla takıldım kitabı dersi boşladım filan.
Oldschoolun dünkü yazısında anlattığı hikayedeki acemi asker benim diyebilirim
Bu bağımlılıkla mücadeleye aşağı yukaru 1 yıldır ciddi yapmaya başladım ve daha bağımlılığı tanıma evresindeyim bu iş öyle "ben fap yapmıycam kendime yönelicem 3 ayın sonunda yeni bi ben olucam" denicek kadar basit bi iş değil(burdaki alıntı mücadelemin başındaki bana ait kimse yanlış anlamasın) bu cümleyi geçen sene mart başı sevgilim benden ayrıldığı zaman kurmuştum ve 1 yılda nereye geldin diyeceksen ordan en az %40 daha ilerdeyim diyebilirim ama o gün hayalini kurduğum benim %10 una daha yeni vardım Yani kısaca bu mücadele sadece bir bağımlılığı bırakma değiş kendini keşfetme yolculuğu. Eğer bi gün mezun olurda yazımı yazarsam kendi psikolojik yolculuma dahada değinicem o güne kadar belki bu konu üstüne 1 2 konu açtımı görebilirsiniz.
Ekleme: Bu işin üstatlarından bu konu hakkında yorumlarını bekliyorum özellikle
Bu işin içinde uzun zamandır olanlardan
(Oldschool,Samuray ve defiantwarrior
Abilerden onlar bu işte baya yol almış insanlara benziyorlar.Tabi sadece onlar değil bu mesajı gören herangi biride yazarsa sevinirim bilgi paylaşarak çoğalır sonuçta

SEDOU12 Dostumun yazısından hareketle çok sevdiğim bazı metaforlardan örnel vermek isterim.
Mesela çölün ortasında bir hapishaneden(pmo hapishanesi) zorla kaçtığınızı halay edin. Yıllar süren bir esaretten kurtulup çok zor şartlarla bir tünel(neverfap) kazarak çok dar çukurlardan(krizler) ve lağım yollarından(flatline) atlatarak sonunda gün ışığna varmışsın(süreçte bellir bir güne gelmek) ve orada bayılmışsın. Uyandığında vücudunda inaılmaz bir yorgunluk, huzursuzluk, açlık (en azından pmo hapishanesinde yemek su vardı) diye düşünüyorsun. Ve önünde uçsuz bucaksız bir çöl (gerçek dünya önce böyle gözüküyor), su var mı yok mu bilmiyorsun (dopamin), aç mı kalacaksın bilmiyorsun(zevkler), çölde yırtıcı hayvanlar var mı yok mu(ansiyete vb.), bu bilinmezliğin içinde bildiğin tek bir şey var, artık özgürsün, bir karwr verdin ve hapishaneden kaçtın(pmo bırakmaya karar vermek). Ama şu an büyük bir bilinmezlik içinde daha önce bildiğim ama uzun süredir o şartları unuttuğun özgür ama bilinmez bir dğnyadasın. Bazı anıların var evet ama hala yeteneklerin eksik. Bir yanın hapishanede özgürlüğüm yoktu ama en azından gğvenliydi, yatacak bir yerim vardı, her gün gardiyanlar bağırıyor çağırıyor, hayatım değersiz ve insan gibi hissetmiyordum ama yemek su vardı, yapacaklarım belliydi, hangi saat uyuyup kalkacağım belliydi, yatağım belliydi, evet parmaklıkların ardındaydım ama bazı günler (tavanı kapalı bahçe) bahçeye çıkmamıza izin verirlerdi (p.no izlemek), yapay projekterölerden (yapay güneş sözde) yansıyan ışığı yüzümde hissederdim (pmo yapmak) , mutluluktan dört köşe olurdum ne güzeldi. Diye düşünürsün, halbuki gerçek güneşin ne olduğu bile bilmiyorsun, evet daha önceki hayatını utunutp yapay bir projektör ışığına bile muhtaç bırakıyor seni bu hapishane çünkü sana yaşattığı yoksunluk (hapis olmak ve güneşi hiç görmemek) seni o yapay ışığa bile muhtaç ediyor.(beyin yıkama tuzağı)

Şimdi baygınlıkta uyandığın bu yerde gerçek güneşin ışığı öyle bir vuruyor ki gözüne o bile rahatsız ediyor. Hapishaneye bir daha dönmez o yöne doğru bu çölde ilerlemezsen bir daha hapishaneye düşmeyeceğini biliyorsun. Ama hala büyük bir bilinmezlik içinde özgür hayatınsa nasıl ilerleyeceğini bilmiyorsun.

Devam edecek...

(Bu kısımın detayları içim yapay zekadan yardım alınmıştır)

Güneş gözünü alıyor, tenin yanıyor, ağzın kurumuş. Evet, artık özgürsün ama yönün yok. Her taraf kum, rüzgar esiyor, ayak izleri bir saniye sonra siliniyor. İlk adımı attığında bacakların titriyor, çünkü yıllardır hareket etmemiştin. Hapishanede her şey belliydi, burada ise her şey bilinmez.

İlk birkaç gün, sadece güneşe göre yürüyorsun. Ne tarafa gittiğini bile bilmeden… Arada bir, uzakta seraplar görüyorsun. O eski projektör ışığına benzeyen bir parıltı... “Acaba o mu?” diyorsun. Yaklaştıkça yok oluyorlar. Bu seraplar eski alışkanlıklarının yansıması. Sana geri dön diye fısıldayan şeytanın yankıları gibi. “Sadece bir kere… sonra devam edersin...” diyor. Ama sen biliyorsun; bir kere geri dönmek demek, o tüneli tekrar kazmak zorunda kalmak demek. Ve bir tünel her seferinde daha karanlık, daha çürük, daha derin...

Yavaş yavaş adımların güçleniyor. Güneş artık sadece yakmıyor, yön de veriyor. Belki bir pusulan yok ama artık sabahın erken ışığında, akşamın serinliğinde yürümen gerektiğini öğreniyorsun. Kendi ritmini bulmaya başlıyorsun. İlk başta tökezleyerek, sonra yavaş yavaş yürüyerek. Sonra bir gün, ilk gerçek vahayı buluyorsun. Minicik bir kaynak suyu. Belki dopaminin gerçek kaynağı olan bir üretkenlik anı. Belki bir kitap okurken gelen huzur. Belki sadece gerçek bir insanla kurduğun derin bir göz teması…

Ve o an diyorsun ki: Bu his, o projektör ışığından daha gerçek.

Ama çöl hâlâ bitmedi. Geceleri çok soğuk. Düşünceler fısıldıyor: “Bu yalnızlık değil miydi seni delirten?” “Tekrar o sıcak hücreye dönmek istemez misin?” Ama artık cevabın hazır: “Ben özgürüm. O hücredeki sıcaklık sahteydi.”

Bir gün yolda başka biriyle karşılaşıyorsun. Onun da gözlerinde aynı yorgunluk, aynı yanık izleri, aynı açlık. Ama o da yürüyor. Elinizde bir harita yok ama birbirinize rehber oluyorsunuz. NeverFap topluluğundan biri bu belki. Belki bir Reddit postunda yazdığı kelimeler seni yürütüyor. Belki YouTube’da biri çölün öteki tarafını tarif etmiş. Belki biri sana bir vaha çizmiş haritasında. Ama önemli olan şu: artık yalnız değilsin.

Bu savaşçının amacı ne biliyor musunuz? Tekrar eskisi gibi özgür bir ülke kurmak korunaklı, içinde mutlu insanların yaşadığı güvenli kalelerinin olduğu, büyük ve güçlü ordularla ülkesini savunduğu, özgürlüğü için hiçbir bağımlılığın boyunduruğuna girmeyecek olan o ülkeyi kuracak.Bakalım karakterimiz hangi yollardan geçecek, düşmanlarına karşı nasıl savaşlar verecek.


Çok uzun yıllardır kafamda oluşan bu metaforik hikayeyi demek yazma zamanı gelmiş dostlar. SEDOU12 dostumun sayesinde bu fitil ateşlendi. Teşekkürler.

Daha uzun ve başarılı süreç geçirmek için -hem kendi süreçlerimden hem de bu forumdaki birçok değerli kişilerin süreçlerinden- çıkardığım en büyük ders, doğru hedef koymak. Bu hedefi koyarken de gerçekçi yaklaşmak en az hedef koymak kadar önemli.
Kendinize ''ben neden no fap yapmak istiyorum?'' diye sorduğunuzda kafanızda verdiğiniz cevap, sürecinizde -bana kalırsa- ne kadar başarılı olacağınızı belirliyor.

Erkek olarak aslında yaptığımız birçok şeyin altında karşı cinse daha rahat ulaşabilme gayesi yatıyor. Bunun düzeyi, özellikle genç bir erkek için inkâr edilemeyecek kadar yüksek. Bunda bir yanlışlık var mı? Kesinlikle hayır. Milyonlarca yıl süregelen evrimin, üzerimizde bıraktığı etki bu zaten.

Fakat bunu sürecinizin asıl amacı hâline getirdiğinizde, maalesef büyük resmi kaçırıyorsunuz. Gerek bu forumda gerek başka forumlarda okuduğum yazılarda, bu amaç için no fap sürecinde olanların sayısı bir hayli yüksek. Asıl amacı bu olan biri, sürecinden hem yeteri kadar verim alamaz hem de bunu sürekli hâle getiremez. Peki ne yapmalıyız? En başta dediğim gibi, kendinizce gerçekçi ve doğru bir hedefi bularak başlamalısınız. Bu kimisi için daha fazla para kazanmak olur, kimisi için derslerinde daha çok verim almak olur, kimisi için daha iyi bir fizik inşa etmek olur...

Doğru hedef koyduğunuz bir süreçte belirli zaman eşiğini geçtiğinizde, içsel huzur olarak bambaşka bir konumda olacağınıza emin olabilirsiniz. Daha mutlu, daha enerjik, daha atılgan, daha çok risk alan, daha disiplinli, daha özsaygılı, çok küçük şeylerden bile daha fazla keyif alan birine dönüşeceksiniz. Sürecinde böyle olan birinin karşı cinsten daha çok ilgi görmesi tesadüf değil. İşin en önemli kısmı; bu duygudurumunda olduğunuzda bunu kimlerle, ne düzeyde, nasıl paylaşacağınızı çok iyi bilmeniz. Bizzat kendim yaşadığım olayı anlatmak istiyorum. Uzun süreçte bana aşırı ilgi gösteren bir kız, relapse olduktan sonra beni direk görmezden gelmeye başladı. Tekrardan sürece girdiğimde, bir anda ortaya çıktı ve o ilgiyi yeniden göstermeye başladı. Bu kızın, beni ben olduğum için yanımda olmak istemediğini fark etmek çok zor değil. Bunun tam zıttı durumu da yaşadım. Relapse olduğumda yanımda olan, hiçbir şekilde farklı yaklaşmayan biriyle de karşılaştım. Bu iki örneği düşündüğümüzde, emin olabilirsiniz ki birinci örneği yaşama olasılığınız kat kat daha yüksek. Bu durumu yaşadığımdan beri kime ne kadar, nasıl ilgi göstereceğime çok dikkat ediyorum. Omurgasız olmaktansa bu durumda bencil olmayı tercih ederim.

Tekrardan soruyorum, sürecinizdeki asıl amacınız karşı cinsten daha çok ilgi görmek mi olacak?

Bu yazılarını okurken sanki film izliyormuşçasına okudum teşekkürler dostum
Bu yazının birçok kişiye ilham olacağından eminim sürecimiz daim olsun

Bir dostumun forumdan sprduğu soru ile gelen ilham ve yapay zeka yardımıyla yazdığım yazı.

Dostumun sorusu şuydu
"hocam mesela 2 yıllık veya 1 yıllık veya 300 günlük vs vs süreçlerini bozuyorlar Buda beni ümitsiz yapıyor krizler hiç bitmicek mi Bi yerde okudum pmo bağımlılığı ömür boyu sürebilir miş"


.....

Savaşçı çölde artık kendi ülkesini kurmaya başlamıştı. Günler, aylar, yıllar geçmişti. Bayraklar dikilmiş, kaleler inşa edilmiş, başka savaşçılarla meclisler kurulmuştu. Derken bir gün...
Bir saldırı oldu.
Öyle bir saldırı ki en sağlam kale düştü. 2 yıl, 1 yıl, 300 gün... Ne kadar süredir ayakta oldukları fark etmiyordu. Bazı savaşçılar yere düştü. Ve bazıları umutsuzlukla sordu:

> “Bu savaş hiç bitmeyecek mi? Gerçekten özgürlük var mı yoksa sadece oyalanıyor muyuz?”



Savaşçı, yanan kale duvarlarının arasında dikildi. Gözleri duman içinde ama kararlılığı dimdikti. Ve şöyle dedi:

> “Evet, bu savaş ömür boyu sürebilir. Çünkü düşman asla tamamen yok olmaz. Ama artık biz sadece kaçan değil, kuran, savunan ve büyüten insanlarız. Her düşüş, bizi daha stratejik yapar. Her kayıp, yeni bir zaferin haritasını çizer. Senin 300 gün ayakta kalabilmen bile bir mucizeydi! Bu savaşın sonunda kusursuzluk yok. Ama 'her düştüğünde daha güçlü kalkmak' var.”



Sonra ellerine haritaları aldı. Yeni bir strateji çizdi:
Daha sağlam duvarlar. Daha dürüst iç muhasebe. Daha az tetikleyici. Daha çok anlam.

Ve devam etti:

> “Senin 2 yıl temiz kalman, hiç bırakmamış birinden çok daha büyük bir başarı. Çünkü sen savaşmayı öğrendin. 2 yıl boyunca nasıl kalınır, bunu kendi kanınla yazdın. Şimdi o bilgiyi al, tekrar ayağa kalk. Çünkü asıl mesele, kaç kere düştüğün değil...
Her düştüğünde kaç saniyede ayağa kalkabildiğindir.”


Hikaye devam edecek...

---

Evet PMO bağımlılığı bazı insanlar için bir ömür boyu tetiklenmeye açık olabilir. Ama bu, o kişi bağımlıdır anlamına gelmez.
Bu, onun savaşçılığının seviyesi yüksektir anlamına gelir. Ve her uyanış, artık eski sen değilsindir.

Bu savaş hep sürecek olabilir ama senin komutanlığın da her gün daha da güçleniyor.

Bu konu açılırken belki basit bir challange olarak görünüyordu, ancak bu tahmin edilenden çok daha büyük anlam içeren bambaşka bir bilinç yapısını doğru mentalite ile aşılayan savaşçıların yeniden doğuşunu temsil ediyordu. Bana bu konuda ilham ve destek veren yola çıktığım diğer 32 yol arkadaşıma teşekkür ediyorum.