Hahahahah. Ulan ne zavalliymisim ya. Hala da öyleyim. Baktim da insanlari kaybetmekten korktugumdan bahsetmisim. Hepsini kaybettim. Elimden geleni yaptım ama olmadı. Yok kırılmasın yok üzülmesin diye diye her hatasını affettim neredeyse hiç hata bile yapmadim ama sildi atti beni. Olayin oraya dogru gittigini anladim ama hiçbir sey yapamadim tavrimi koydum ama umursamadı ben de çıktım hayatindan belki pişman olur da özür diler diye 3 ay oldu çıt yok. Ve ben hala özlüyorum. Yazın yakınlaşmayi basarmistim isler iyi gidiyordu ama degersiz olduğumu biliyordum kurtulamiyordum bu duygudan en sonunda da kanıtlanmış oldu. Hicmisim gibi davrandi ben de pes ettim belki çabalar diye. Çabalamadı. Hala da bekliyorum yazar ozur diler diye. İnstadan falan çıkarmadım bir umut yazar diye. Onun umrunda değilim biliyorum ama aklımdan çıkmıyor. Şöyle yapsam nasıl olurdu böyle yapsam şöyle olmazdi diye düşünüp duruyorum. Kafami skim. Kibar kızdı belki de benle konuşmaya katlanmasının da tek sebebi budur. Hiç çabalamadan hayatına giren insanlar beni öyle bir solluyor ki çabalasam ne çabalamasam ne. Elimden gelenle bile listede zor yer ediniyor gibiydim. İşin komik tarafi yine olsa yine yapardım. Yaşananları da kimseye anlatmadım. Ne arkadaşlarıma ne aileme. Hep kafamda birilerine anlattim yardim istermis gibi ama kimseye anlatmadım gerçekte. Mezunum 3 aydir adam akıllı ders de çalışmadım. Kaldi 6 ay . Unutamıyorum. Niye bu kadar degersizim diye düşünüp duruyorum. Ulan hiç mi çabaya değmemişim bi özüre de okeydim ben yazsan parmaklarin mi kopardı. Lan bari yalan söyleseydin ona da okeyim derim kırmamak için yalan söylüyor gene kabulüm. Çok özlüyorum be